Przejdź do zawartości

Medal Zwycięstwa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Allied Victory Medal
Médaille Interalliée
Médaille de la Victoire
Awers
Awers medalu brytyjskiego
Rewers
Rewers medalu brytyjskiego
Baretka
Baretka brytyjska z wyróżnieniem
Baretka
Baretka ogólna
Ustanowiono

1919–1922

Kruszec

brąz

Medal Zwycięstwa lub Medal Międzyaliancki, w Polsce zwany także Medalem Międzysojuszniczym (ang. Allied Victory Medal, fr. Médaille Interalliée, Médaille de la Victoire) – medal międzynarodowy występujący w różnych wersjach nadawany uczestnikom I wojny światowej po stronie Ententy. Ustanowiony w latach 1919–1922 w zależności od kraju.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Medal był swojego rodzaju kompromisem. Każde państwo, biorące udział w I wojnie światowej po stronie Ententy, miało wydawać Medal Zwycięstwa dla własnych obywateli aby zapobiec masowej wymianie pamiątkowych odznaczeń między narodami. Wspólną cechą medali był awers z wizerunkiem Wiktoriibogini zwycięstwa i chwały oraz wstążka w tych samych barwach.

Wydawanie Medalu Sojuszniczego Zwycięstwa nie było obowiązkowe. Piętnaście spośród osiemnastu państw wydało ten medal: Wielka Brytania, Belgia, Brazylia, Kuba, Czechosłowacja, Francja, Grecja, Włochy, Japonia, Portugalia, Rumunia, Syjam, Związek Południowej Afryki i Stany Zjednoczone Ameryki.

Republika Chińska nie wydała medalu, podobnie jak Rosja, w której zmienił się ustrój polityczny na bolszewicki, natomiast Serbia i Czarnogóra po wojnie stały się częścią Królestwa SHS.

W Polsce pojawił się wybijany z inicjatywy prywatnej medal nie związany z instytucjami państwowymi, nawiązujący do „Allied Victory Medal” i jemu podobnych medali państwowych. W odróżnieniu od Polski Czechosłowacja emitowała medal, choć oba państwa powstały po I wojnie światowej.

Polscy żołnierze francuskiego wojska i prawo do medalu

[edytuj | edytuj kod]

22 sierpnia 1922 Ministerstwo Spraw Wojskowych na łamach „Polski Zbrojnej” wyjaśniło, że prawo uzyskania medalu francuskiego „Médaille Interalliée” mieli wyłącznie ci żołnierze Polacy (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy w wojnie światowej w czasie od dnia 2 sierpnia 1914 r., tj. od dnia jej wybuchu do dnia 11 listopada 1918 r., tj. do dnia podpisania rozejmu, uczestniczyli w walkach przeciwko Niemcom, Austrii, Turcji i Bułgarii: a) służąc w oddziałach bezpośrednio pod dowództwem francuskim, tj. na froncie francuskim; b) służąc w oddziałach, które walczyły poza obrębem Francji kontynentalnej na innych frontach, jak na froncie rosyjskim i wschodnim – w obu wypadkach najmniej w ciągu trzech miesięcy (wyłączając czas służby w Cesarskiej Armii Rosyjskiej). Prawa do medalu nie miały osoby uznane za niegodne wskutek wyroków bez odroczeń, zapadłych podczas działań wojennych, za czyny uznane przez prawo wojenne za przestępstwa, i nie zrehabilitowane przez amnestię. Uprawnieni do noszenia odznaki nabywali medal i wstążeczkę na własny koszt. Wojskowi (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy nabyli prawa do odznaki i ubiegali się o nią mogli wnieść należycie umotywowane prośby do Ministra Spraw Wojskowych (Gabinet Ministra), do dnia 1 grudnia 1922 r., który wnioskował do Francji o przyznanie odznaczenie. Wojskowi w czynnej służbie wnosili prośby drogą służbową, natomiast zdemobilizowani za pośrednictwem właściwych powiatowych komend uzupełnień i następnie dowództw okręgów korpusów. Legitymacje nie były wydawane. Dowodem nadania i prawa noszenia medalu było zezwolenie Naczelnika Państwa na przyjęcie i noszenie obcego medalu, ogłoszone w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[1].

W okresie międzywojennym XX w. polscy żołnierze mogli składać podania o przyznanie medalu drogą służbową przez Gabinet Ministra Spraw Wojskowych do attaché wojskowego przy Ambasadzie Polski w Paryżu, zaś już cywile przez właściwego Powiatowego Komendanta Uzupełnień[2].

Odznaczenia w poszczególnych krajach

[edytuj | edytuj kod]
Kraj Projektant Producent Liczba wybitych odznaczeń Awers Rewers
Belgia Paul Dubois (1859–1938) 300-350 tys.
Brazylia Jorge Soubre (1890–1934)
  • Casa da Moeda, Rio
ok. 2,5 tys.
Czechosłowacja Otakar Španiel (1881–1955) ok. 89,5 tys.
Francja Pierre Alexandre Morlon (1878–1951)
  • Monnaie de Paris
ok. 2 mln.
Grecja Henry-Eugène Nocq (1868–1944)
  • V. Canale
ok. 200 tys.
Japonia Masakishi Hata
  • Mennica w Osace
ok. 700 tys.
Kuba Charles Charles
  • Etablissements Chobillon
6-7 tys.
Portugalia João Da Silva (1880–1960)
  • Da Costa
ok. 100 tys.
Rumunia Constantin Kristesco (Kristesko) (1871-1928)
  • Arthus-Bertrand w Paryżu
ok. 300 tys.
ZPA William McMillan (1887–1977)
  • Woolwich Arsenal
ok. 75 tys.
Syjam Itthithepsan Kritakara (1890–1935) ok. 1,5 tys.
USA James Earle Fraser (1876–1953)
  • Arts Metal Works Inc.
  • S.G.Adams Stamp & Stationary Co.
  • Jos. Mayer Inc.
ok. 2,5 mln.
Wielka Brytania William McMillan (1887–1977)
  • Royal Arsenal
  • Wright & Son
6 334 522
Włochy Gaetano Orsolini (1884–1954)
  • Sacchini-Milano
  • S.Johnson-Milano
  • F.M.Lorioli & Castelli-Milano
ok. 2 mln.

Prywatnie wytwarzany medal z napisami po polsku

[edytuj | edytuj kod]
Kraj Projektant Producent Liczba wybitych odznaczeń Awers Rewers
Polska
/

Wykonano dwie wersje rewersu

Odznaczeni

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Odznaczeni Medalem Zwycięstwa.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. O przyznanie medali francuskich. „Polska Zbrojna”. 227, s. 3, 1922-08-22. Warszawa. 
  2. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20/30, obwieszczenie nr 1. Medal Interalliée i Commémorative. „Sybirak”. 1 (13), s. 92, czerwiec 1937. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]