Przejdź do zawartości

Ray Thomas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ray Thomas
Ilustracja
Ray Thomas (1970)
Imię i nazwisko

Raymond Thomas

Data i miejsce urodzenia

29 grudnia 1941
Stourport-on-Severn

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 2018
Surrey

Przyczyna śmierci

rak prostaty

Instrumenty

flet, harmonijka

Gatunki

rock

Zawód

muzyk

Aktywność

1960–2002

Powiązania

The Moody Blues
El Riot and the Rebels
Krew Cats

Strona internetowa

Ray Thomas, właśc. Raymond Thomas (ur. 29 grudnia 1941 w Stourport-on-Severn, zm. 4 stycznia 2018 w Surrey[1]) – angielski muzyk, flecista, kompozytor i wokalista zespołu The Moody Blues.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 60. dołączył do chóru Birmingham Youth Choir. Potem zaczął śpiewać w różnych grupach bluesowych i soulowych w Birmingham, jak np. The Saints and Sinners lub The Ramblers. Zaczął grać na harmonijce ustnej, a następnie z przyszłym kolegą z The Moody Blues, Johnem Lodge’em, w zespole El Riot and the Rebels. Po paru latach dołączył do nich klawiszowiec Mike Pinder. Thomas i Pinder grali później w zespole Krew Cats. El Riot and the Rebels zagrali przed The Beatles w Tenbury Wells[2].

Thomas i Pinder wyszukali gitarzystę Denny’ego Laine’a, perkusistę Graeme’a Edge’a i basistę Clinta Warwicka. Tak powstał zespół The Moody Blues.

Ich pierwszy album The Magnificent Moodies, zanotował pierwsze miejsce na brytyjskich listach przebojów singlem „Go Now”. Na tym albumie Thomas zaśpiewał piosenkę George’a Gershwina „It Ain’t Necessarily So”.

Po tym albumie z zespołu odszedł Warwick, a kilka miesięcy później Laine. Thomas zasugerował starego kolegę Johna Lodge’a, jako zastępcę Warwicka. Do zespołu dołączył też Justin Hayward za Laine’a. W nowym składzie zespół wydał 7 dobrze przyjętych albumów w latach 1967–1972. Thomas jest autorem takich utworów jak np. „Another Morning” i „Twilight Time” z albumu Days of Future Passed, „Dr. Livingstone, I Presume” i „Legend of a Mind” z albumu In Search of the Lost Chord, „Dear Diary” i „Lazy Day” z albumu On the Threshold of a Dream, „Floating” z albumu To Our Children’s Children’s Children, „And the Tide Rushes In” z albumu A Question of Balance, „Our Guessing Game” i „Nice to Be Here” z albumu Every Good Boy Deserves Favour oraz „For My Lady” z albumu Seventh Sojourn.

W 1972 zespół zawiesił działalność, a członkowie zajęli się projektami solowymi. Thomas wydał dwa albumy: From Mighty Oaks (1975) i Hopes, Wishes and Dreams (1976). Grupa zebrała się ponownie w 1977. Po pierwszym nowym albumie Octave zespół opuścił Pinder. W latach 80. Thomas przestał tworzyć piosenki dla zespołu. Napisał później tylko trzy utwory: „Celtic Sonant” (1991), „Never Blame the Rainbows for the Rain,” (1991) oraz „My Little Lovely” (1999).

Chociaż znany jest przede wszystkim jako flecista i harmonijkarz, był multiinstrumentalistą. Potrafił grać na m.in. oboju oraz saksofonie.

Thomas przeszedł na muzyczną emeryturę w 2002, ponieważ chorował na dnę moczanową i cukrzycę[3].

9 lipca 2009 ożenił się ze swoją długoletnią partnerką Lee w Walii. Zmarł na raka prostaty.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ray Thomas, whose band the Moody Blues helped forge a new psychedelic sound, dies at 76. [w:] The Washington Post [on-line]. washingtonpost.com, 2018-01-07. [dostęp 2018-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-08)]. (ang.).
  2. Independent.co.uk
  3. The Moody Blues: Band of Brothers

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]