Przejdź do zawartości

Roman Trześniowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Trześniowski
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1909
Komarów-Osada

Data i miejsce śmierci

22 lutego 2004
Warszawa

Zawód, zajęcie

teoretyk wychowania fizycznego, pedagog

Partia

SL, ZSL

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Armii Krajowej Medal Komisji Edukacji Narodowej

Roman Trześniowski (ur. 1 sierpnia 1909 w Komarowie-Osadzie na Zamojszczyźnie, zm. 22 lutego 2004 w Warszawie) – profesor, teoretyk wychowania fizycznego, pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Akademii Wychowania Fizycznego (AWF) w Warszawie, po wojnie także na UW (ukończył w 1954). W 1959 obronił doktorat[1], w 1964 habilitację (z pedagogiki), w 1973 otrzymał tytuł prof. nadzwyczajnego.

Pracował przed 1939 (a także przez kilka lat wojny) jako nauczyciel w szkołach wiejskich. Brał udział w kampanii wrześniowej. W latach 1943–1945 zatrudniony w Polskim Monopolu Tytoniowym (jako instruktor uprawy tytoniu), po wojnie był wizytatorem Kuratorium Pomorskiego w Toruniu. Od 1949 związany z warszawską AWF – był kolejno starszym asystentem, adiunktem, zastępcą profesora, starszym wykładowcą, wreszcie docentem i profesorem. Pełnił na uczelni funkcje kierownika Studium Doktoranckiego (1969–1972), dyrektora Instytutu Wychowania Fizycznego i Rekreacji Ruchowej (1972–1975), kierownika Zakładu Teorii Wychowania Fizycznego (1975–1979), dziekana (1964–1969). W 1983 przeszedł na emeryturę, ale współpracował z AWF (uczelnia otrzymał w międzyczasie imię Józefa Piłsudskiego) aż do 2000. W 1992 Romanowi Trześniowskiemu nadano tytuł doctor honoris causa warszawskiej AWF.

Był wieloletnim działaczem Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej, w 1966 znalazł się w gronie współzałożycieli Towarzystwa i objął funkcję sekretarza, w latach 1968–1983 prezes; nadano mu członkostwo honorowe. Należał przez dłuższy czas do partii ludowych, SL i ZSL (m.in. przewodniczył Komisji Kultury Fizycznej i Turystyki przy Naczelnym Komitecie).

Przez wiele lat związany z redakcją miesięcznika „Kultura Fizyczna” (w latach 1949–1964 sekretarz redakcji). Od 1980 członek Komitetu Nauk o Kulturze Fizycznej PAN; współpracował z Ministerstwem Oświaty i Wychowania oraz Główną Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki.

Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim (1983) i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1966), Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Armii Krajowej (1995). Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z 11 listopada 1996 za wybitne zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[2].

Autor artykułów i publikacji książkowych, dotyczących wychowania fizycznego dzieci i młodzieży, m.in.

  • Zabawa i gry ruchowe (1953)
  • O wychowaniu fizycznym dzieci i młodzieży (1953)
  • Wychowanie fizyczne w Ogrodach Jordanowskich (1954)
  • Zdrowe i sprawne dziecko (1958)
  • Metody określania rozwoju fizycznego w ramach potrzeb wychowania fizycznego i sportu (1958)
  • Rozwój fizyczny i sprawność młodzieży polskiej (1961)
  • Miernik sprawności fizycznej uczniów i uczennic w wieku 7–9 lat (1963)
  • Zabawa ruchowa w procesie wychowania („Roczniki Naukowe AWF”, 1979)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a, Pierwsza w Polsce obrona pracy doktorskiej z w.f., „Przegląd Sportowy”, 10 grudnia 1959 [dostęp 2024-03-13] (pol.).
  2. M.P. z 1997 r. nr 14, poz. 124

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 3, Warszawa 1993

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]