Przejdź do zawartości

Sandy Saddler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sandy Saddler
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Joseph Saddler

Pseudonim

Sandy

Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1926
Boston

Data i miejsce śmierci

18 września 2001
Nowy Jork

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

174 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

piórkowa, junior lekka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

162

Zwycięstwa

144

Przez nokauty

103

Porażki

16

Remisy

2

Joseph „Sandy” Saddler (ur. 23 czerwca 1926 w Bostonie, zm. 18 września 2001 w Nowym Jorku) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata w wadze piórkowej.

Miał nietypowe warunki jak na swoją kategorię wagową, ponieważ był wysoki (174 centymetry) i szczupły.

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1944. Po wygraniu swej pierwszej walki w następnej przegrał przez techniczny nokaut w 3. rundzie z Jockiem Lesliem. Była to jego jedyna porażka przed czasem w całej karierze. Później systematycznie poprawiał swoją pozycję i w 1946 był notowany przez magazyn The Ring na 7. miejscu wśród najlepszych zawodników wagi piórkowej[1]. W 1947 pokonał przyszłego mistrza wagi lekkiej Joe Browna oraz Orlando Zuluetę, zremisował z innym przyszłym mistrzem świata tek kategorii Jimmym Carterem i przegrał z Humberto Sierrą.

29 października 1948 w Madison Square Garden w Nowym Jorku zmierzył się w walce o tytuł mistrza świata wagi piórkowej z obrońcą pasa Williem Pepem. Saddler znokautował Pepa w 4. rundzie i został nowym mistrzem. W walce rewanżowej, która odbyła się w tej samej hali 11 lutego 1949, Pep wygrał jednogłośnie na punkty. Spotkanie to zostało uznane za walkę roku przez magazyn The Ring. Saddler wygrał potem dwanaście kolejnych walk, w tym z byłym mistrzem świata w wadze koguciej Haroldem Dade i przyszłym mistrzem w wadze lekkiej Paddym DeMarco. 6 grudnia 1949 w Cleveland zdobył wakujący tytuł mistrza świata wagi junior lekkiej federacji NBA po wygranej na punkty z Orlando Zuluetą. Obronił ten tytuł 18 kwietnia 1950 w Cleveland wygrywając przez techniczny nokaut w 9. rundzie z Lauro Salasem. 8 września tego roku w Nowym Jorku Saddler odzyskał tytuł mistrza świata wagi piórkowej, wygrywając z Williem Pepem przez poddanie w 8. rundzie. Po tej walce NBA zaprzestała uznawania tytułu mistrzowskiego w wadze junior lekkiej aż do przywrócenia tej kategorii w 1959 (Saddler obronił mistrzostwo w tej kategorii uznawane przez stan Ohio 28 lutego 1951 w Hawanie po znokautowaniu Diego Sosy[2]).

W 1951 Saddler pokonał m.in. Lauro Salasa i przegrał z Paddym DeMarco w towarzyskich walkach, a 26 września tego roku w Nowym Jorku zmierzył się po raz czwarty z Pepem. Walka była bardzo brutalna. Pep poddał ją w 9. rundzie, gdyż nie widział przez zapuchnięte oczy. Saddler przegrał następnie trzy z czterech kolejnych walk (w tym ponownie z DeMarco), a od 1952 do 1954 służył w wojsku zachowując tytuł mistrza świata. W 1954 m.in. pokonał w towarzyskiej walce Raya Famechona a 15 lutego 1955 w Nowym Jorku w walce o tytuł Teddy'ego Davisa. 20 lipca tego roku w Manili przegrał w towarzyskiej walce z przyszłym mistrzem świata Flashem Elorde, którego pokonał w obronie tytułu 18 stycznia 1956 w Daly City przez techniczny nokaut w 13. rundzie. Stoczył później jeszcze dwie walki i w styczniu 1957 wycofał się jako mistrz świata z powodu kontuzji oka odniesionej w wypadku samochodowym. Stoczył w sumie 162 walki, z których wygrał 144, w tym 103 przed czasem.

Został wybrany w 1990 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy. Zmarł w 2001, cierpiąc wcześniej na chorobę Alzheimera[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 624. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
  2. 1951-02-28 Sandy Saddler w co 2 (12) Diego Sosa, Sports Palace, Havana, Cuba - OHIO/CUBA [online], boxrec.com [dostęp 2013-02-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-05] (ang.).
  3. James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 625. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]