Przejdź do zawartości

Sichote-Aliń

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sichote-Aliń
ilustracja
Kontynent

Azja

Państwo

 Rosja

Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, na dole po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Sichote-Aliń”
45,333°N 136,167°E/45,333000 136,167000

Sichote-Aliń[1] (ros. Сихотэ́-Али́нь) – góry fałdowe we wschodniej części Rosji. Rozciągają się pomiędzy brzegiem Morza Japońskiego oraz dolnego Ussuri i Amuru. Długość 1200 km, szerokość do 250 km, maksymalna wysokość – 2077 m n.p.m. (Tardoki Jani).

Środkową część gór zajmuje Sichotealiński Rezerwat Biosfery[2], a południową (Góry Przewalskiego) Rezerwat Ussuryjski i Rezerwat przyrody „Łazowskij”[3][4]. Na północno-wschodnich zboczach znajduje się Rezerwat przyrody „Botczinskij”[5].

Jeden ze szczytów pasma

Geologia

[edytuj | edytuj kod]

Powstałe w orogenezie pacyficznej, w okresie kredy i jury. Zbudowane są ze skał osadowych (piaskowce, łupki) i magmowych (granity, bazalty). Składają się z szeregu równoległych do wybrzeża Morza Japońskiego pasm górskich rozdzielonych głębokimi dolinami o zrównanych wierzchowinach. Na północy ślady dawnego zlodowacenia plejstoceńskiego. Części szczytowe płaskie i nagie.

W 1947 roku w górach Sichote-Aliń miał miejsce deszcz meteorytów, który pozostawił 122 niewielkie kratery uderzeniowe oraz co najmniej 27 ton fragmentów meteorytu, nazwanego od miejsca znalezienia Sikhote-Alin.

Na początku XX wieku prowadził tu badania geologiczne profesor Emil Dunikowski. Opisywał je także Władimir Arsienjew, m.in. w książce Dersu Uzała.

Geografia

[edytuj | edytuj kod]

Klimat umiarkowany chłodny (mroźne zimy) o cechach monsunowych we wschodniej części. Zbocza porośnięte lasami iglastymi (na północy) i mieszanymi (na południu). Gęsta sieć rzeczna. Występują złoża węgla kamiennego i brunatnego, cynku, ołowiu, cyny i złota.

Góry Sichote-Aliń są jednym z najsłabiej zaludnionych obszarów w Rosji, przeważnie poniżej 1 mieszkańca na km².

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Białoruś, Rosja, Ukraina. „Nazewnictwo geograficzne Świata”. 6, 2005. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. 
  2. Сихотэ-Алинский государственный природный заповедник [online], sikhote-zap.ru [dostęp 2021-11-04].
  3. Уссурийский природный заповедник. Официальный сайт [online], www.ussuriysky.ru [dostęp 2021-11-04].
  4. ФГБУ «Объединенная дирекция Лазовского заповедника и национального парка «Зов тигра» — Официальный сайт учреждения [online] [dostęp 2021-11-07] (ros.).
  5. Официальный сайт Заповедника 'Ботчинский' [online], Министерство Природных Ресурсов и Экологии Российской Федерации [dostęp 2022-01-06] (ros.).