Przejdź do zawartości

Zdzisław Stelmaszuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Stelmaszuk
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

23 maja 1936
Przegaliny Duże, Polska

Przebieg służby
Lata służby

19541994

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Stanowiska

dowódca: 9 Pułku Pontonowego,
5 Brygady Saperów,
Warszawskiego OW,
szef SG WP

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowa Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” Medal „Za umacnianie braterstwa broni”

Zdzisław Stelmaszuk (ur. 23 maja 1936 w Przegalinach Dużych na Podlasiu) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, inżynier, doktor nauk wojskowych, szef Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1990–1992).

Służba wojskowa

[edytuj | edytuj kod]

Służbę wojskową rozpoczął w 1954 jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych (OSWInż.) we Wrocławiu. Promowany na podporucznika w 1957. Po promocji dowódca plutonu saperów w 9 pułku Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW). W latach 1959–1960 dowódca plutonu w OSWInż. W latach 1960–1962 dowódca kompanii saperów w 9 pułku KBW.

Po ukończeniu w 1966 roku Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie, w stopniu kapitana – pomocnik dowódcy batalionu budowy mostów w 5 Brygadzie Saperów w Szczecinie, następnie do 1968 dowódca batalionu saperów w 5 Brygady Saperów. Przez cztery lata dowódca dywizyjnego batalionu saperów 7 Dywizji Desantowej. W latach 1972–1974 dowódca 9 Pułku Pontonowego w Chełmnie. Pułk zdobył tytuł przodującej jednostki w wojskach inżynieryjnych.

Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie w 1976 dowódca 5 Brygady Saperów. Od 1978 szef Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego, później zastępca i szef Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej.

W 1987 zastępca szefa Sztabu Generalnego ds. operacyjnych. Od września 1989 do września 1990 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1990–1992 szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Inicjował pierwsze kontakty z NATO. Reorganizował Sztab Generalny WP.

Przez kolejny rok pozostawał w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. W latach 1993–1994 był doradcą w Zespole Doradców ministra Obrony Narodowej. Zawodową służbę wojskową zakończył 7 października 1994. Mieszka w Warszawie.

Wykształcenie wojskowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Oficerska Szkoła Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu (1954–1957)
  • Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie (1961–1966)
  • Akademia Sztabu Generalnego SZ ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie (1974–1976)
  • Akademia Sztabu Generalnego w Warszawie – studia doktoranckie 1986

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ostrołęce, 1979, nr 6 (18 sierpnia 1979), s. 2
  2. Radzieckie odznaczenia dla generałów i oficerów WP /w/ Trybuna Robotnicza, nr 243, 11 października 1984, s. 5

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • M. Jędrzejko – Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wyd. von Borowiecky Warszawa 2002
  • Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak – Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003, Wyd. "Bellona", Warszawa 2003, ISBN 978-83-11-09781-0
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 523-525.