What do you think?
Rate this book
Ubu #1
شاه اوبو
از میان نمایش نامه هایی که جنبه های طنز تلخ آن بی همتاست، میتوان «شاه اوبو» اثر آلفرد ژاری را نام برد. این نمایشنامه که آن را نخستین نمایشنامه ی ابزورد و نخستین اثر سورئالیستی میدانند، با رفتارهای خارج از عرف شخصیت اصلیاش «شاه اوبو» نمونه ی بارزی از به کارگیری طنز است. زیاده روی های آلفرد ژاری در شکل دادن شخصیت «شاه اوبو» از جمله بددهنی ها و رعایت نکردن نزاکت اجتماعی، بیرحمیها و ناجوان مردیهایش، حتی در حق هم پیمانانش و افزودن بر این، دوری از موقعیت سنجی به دلیل شخصیت لوده و نابخردی که نویسنده طراحی کرده است، جنبه های طنز فوق العاده قوی برای نمایشنامه ایجاد کرده است.
144 pages, Paperback
First published December 9, 1896
About the author
Alfred Jarry
197 books247 followersAlfred Jarry was a French writer born in Laval, Mayenne, France, not far from the border of Brittany; he was of Breton descent on his mother's side.
Best known for his play Ubu Roi (1896), which is often cited as a forerunner to the surrealist theatre of the 1920s and 1930s, Jarry wrote in a variety of genres and styles. He wrote plays, novels, poetry, essays and speculative journalism. His texts present some pioneering work in the field of absurdist literature. Sometimes grotesque or misunderstood (i.e. the opening line in his play Ubu Roi, "Merdre!", has been translated into English as "Pshit!", "Shitteth!", "Shittr!", "Shikt!", "Shrit!" and "Pschitt!"), he invented a pseudoscience called 'Pataphysics.
From Wikipedia
Best known for his play Ubu Roi (1896), which is often cited as a forerunner to the surrealist theatre of the 1920s and 1930s, Jarry wrote in a variety of genres and styles. He wrote plays, novels, poetry, essays and speculative journalism. His texts present some pioneering work in the field of absurdist literature. Sometimes grotesque or misunderstood (i.e. the opening line in his play Ubu Roi, "Merdre!", has been translated into English as "Pshit!", "Shitteth!", "Shittr!", "Shikt!", "Shrit!" and "Pschitt!"), he invented a pseudoscience called 'Pataphysics.
From Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 376 reviews
July 18, 2024
Ubu Roi (or, Ubu the King) by Alfred Jarry opened and closed on December 10, 1896 in Paris. The audience stood and threw anything they could get their hands on at the stage, and howled in outrage at the actors. The play, comic grotesque, sort of inspired by a boyhood send-up of their obese, unattractive teacher, features an obese, unattractive guy who does anything he can (including mass murder) to become king and enrich himself. In the tradition of Rabelais, it skewers the greedy and pompous and corrupt in power.
Beginning with the word “merdre” (or shit, with an added “r”) shouted by the main character (at his wife—lots of mutual loathing between them), it is profane and juvenile and funny and outrageous and contains a suprising number of many references to Shakespeare. W.B. Yeats was in attendance at the performance; while he didn’t throw anything at the stage, he also didn’t like it, acknowledging it was a comedy, but was sad that the play did not advance his own symbolist agenda.
I read it because I am always looking for appropriate explorations of kingly or presidential power to help me understand our current situation. This helps. It was embraced by the surrealists and absurdists. It reminds me a bit of Ionesco’s Rhinoceros. Or Antonin Artaud’s theatre as plague
or theater of cruelty. I had also just read Oedipus the King and Antigone where we see abuses of power as tragic. Let’s call Ubu comic grotesque rather than tragedy. Maybe it’s a bit of a parody of King Lear or Macbeth, both abuse-of-power plays.
Not that I am saying Ubu Roi made me think of Donald Trump, but let’s just say I would not be surprised to see a production featuring a fat king with orange hair. A Toronto theater troupe did a version parodying former mayor Rob Ford. I am sure there must have been similar productions everywhere.
On a related note, when Trump was elected, comics artists Warren Craigshead committed to drawing and posting a (grotesque) cartoon of him every day as long as he were in office, inspired by some daily moment of outrage, linked to some news article. You can follow him on Instagram, it’s called TRUMPTRUMP:
https://www.dailykos.com/stories/2019...
Jarry on his purpose in Ubu Roi:
“I intended that when the curtain went up the scene should confront the public like the exaggerating mirror in the stories of Madame Leprince de Beaumont, in which the depraved saw themselves with dragons' bodies, or bulls' horns, or whatever corresponded to their particular vice. It is not surprising that the public should have been aghast at the sight of its other self, which it had never before been shown completely. This ignoble other-self, as Monsieur Catulle Mendes has excellently said, is composed ‘of eternal human imbecility, eternal lust, eternal gluttony, the vileness of instinct magnified into tyranny; of the sense of decency, the virtues, the patriotism & the ideals peculiar to those who have just eaten their fill.’ Really, these are hardly the constituents for an amusing play, & the masks demonstrate that the comedy must at the most be the macabre comedy of an English clown, or of a Dance of Death.”
Beginning with the word “merdre” (or shit, with an added “r”) shouted by the main character (at his wife—lots of mutual loathing between them), it is profane and juvenile and funny and outrageous and contains a suprising number of many references to Shakespeare. W.B. Yeats was in attendance at the performance; while he didn’t throw anything at the stage, he also didn’t like it, acknowledging it was a comedy, but was sad that the play did not advance his own symbolist agenda.
I read it because I am always looking for appropriate explorations of kingly or presidential power to help me understand our current situation. This helps. It was embraced by the surrealists and absurdists. It reminds me a bit of Ionesco’s Rhinoceros. Or Antonin Artaud’s theatre as plague
or theater of cruelty. I had also just read Oedipus the King and Antigone where we see abuses of power as tragic. Let’s call Ubu comic grotesque rather than tragedy. Maybe it’s a bit of a parody of King Lear or Macbeth, both abuse-of-power plays.
Not that I am saying Ubu Roi made me think of Donald Trump, but let’s just say I would not be surprised to see a production featuring a fat king with orange hair. A Toronto theater troupe did a version parodying former mayor Rob Ford. I am sure there must have been similar productions everywhere.
On a related note, when Trump was elected, comics artists Warren Craigshead committed to drawing and posting a (grotesque) cartoon of him every day as long as he were in office, inspired by some daily moment of outrage, linked to some news article. You can follow him on Instagram, it’s called TRUMPTRUMP:
https://www.dailykos.com/stories/2019...
Jarry on his purpose in Ubu Roi:
“I intended that when the curtain went up the scene should confront the public like the exaggerating mirror in the stories of Madame Leprince de Beaumont, in which the depraved saw themselves with dragons' bodies, or bulls' horns, or whatever corresponded to their particular vice. It is not surprising that the public should have been aghast at the sight of its other self, which it had never before been shown completely. This ignoble other-self, as Monsieur Catulle Mendes has excellently said, is composed ‘of eternal human imbecility, eternal lust, eternal gluttony, the vileness of instinct magnified into tyranny; of the sense of decency, the virtues, the patriotism & the ideals peculiar to those who have just eaten their fill.’ Really, these are hardly the constituents for an amusing play, & the masks demonstrate that the comedy must at the most be the macabre comedy of an English clown, or of a Dance of Death.”
May 26, 2020
I read an article (published under the title: Rachilde's Supermale of Letters and the Invention of Ubu Roi Riot) by Sebastian Trainor, who teaches theater history in Pennsylvania State University and makes a very interesting revelation:
He dismisses the myth about the alleged impact of Ubu Roi's performance on Théâtre de l'Œuvre. Besides the avant garde (Symbolists, Decadents) intellectuals who already had an idea of the play, no one else was particularly concerned with it. No upheaval, no negative reaction.
The source of this misinformation can be traced back to the writer and columnist Rachilde, a close friend of the author, who reported the aforementioned incident in her book "Alfred Jarry ou le surmâle de lettres" (1928), a biography used as standard reference by the majority of the scholars.
Σκρατά! Merdre! Pschitt!
Με αυτήν τη βρισιά ξεκινάει το έργο του Alfred Jarry (1873 – 1907) για να συνεχίσει με έναν ποταμό από πατερημά, εξάψαλμους, καντήλια και σιχτίρια που (σύμφωνα τον μύθο που το περιβάλλει) σε συνδυασμό με την γκροτέσκα υπόθεση του έργου και τα ευαίσθητα ήθη της εποχής που πρωτοπαίχτηκε (10 Δεκέμβρη 1896), έκανε τους Παριζιάνους του Théâtre de l'Œuvre να σηκωθούν από τα καθίσματά τους και να πιαστούν στα χέρια. Δεύτερη παράσταση δεν υπήρξε. Αλλά στην ιστορία της τέχνης, και δη της θεατρικής, αυτό το ανοσιούργημα αποτέλεσε έναν από τους προπομπούς του μοντερνισμού που στη συνέχεια γέννησε το Θέατρο του Παραλόγου.
Εμπνευσμένο από τις Σαιξπηρικές τραγωδίες (Μάκβεθ, Άμλετ και βασιλιάς Ληρ), απευθείας απόγονος του Γαργαντούα του François Rabelais, ο Père Ubu (στα ελληνικά μεταφράζεται ως μπάρμπα - Ουμπού και συχνότερα ως Υμπύ) είναι ένας αχρείος, δειλός, θρασύς κοιλαράς που μαζί με την εξίσου χυδαία και αδίστακτη σύζυγό του, την Mère Ubu (κυρά Ουμπού/Υμπύ), αποφασίζουν να οργανώσουν μια συνωμοσία προκειμένου να σφετεριστούν τον βασιλικό θρόνο της Πολωνίας, δολοφονώντας τον νόμιμο κάτοχό του, τον βασιλιά Venceslas και όλους τους συγγενείς του. Αν ο εγκέφαλος αυτής της υπόθεσης είναι η Mère Ubu, το στομάχι αναμφίβολα αποτελεί ο Père Ubu. Το δαιμόνιο ζευγάρι συνυπάρχει μέσα σε μια σχέση αμοιβαίας απέχθειας, ανταλλάσσοντας προσβολές προκειμένου να εκφράσουν τη διεστραμμένη σχέση αγάπης - μίσους που προσδιορίζει τον δεσμό τους:
- Père Ubu: Κυρά Ουμπού, πω - πω, παραείσαι άσχημη σήμερα, μπας και είναι που έχουμε σήμερα καλεσμένους;
- Mère Ubu: Βρε τον χέστη, τι όμορφος που είναι με την περικεφαλαία και τον θώρακα, σαν κολοκύθα αρματωμένη!
Προσβολές, σφαλιάρες, κερατώματα και μια ακόρεστη όρεξη για χρήμα και εξουσία. Δεν ξέρει κανείς να πει αν είναι η ανηθικότητά τους εκείνη που υπερτερεί ή η πλήρης αποκτήνωση, που τους καθιστά ένα ιδανικό ζεύγος ηλιθίων με δολοφονικές τάσεις.
Περιγραφές της παράστασης σώζονται μέσα από τις μαρτυρίες ανθρώπων που την παρακολούθησαν:
"Το σκηνικό ήταν έτσι ζωγραφισμένο, που να δίνει την αντίληψη μιας παιδιάστικης σύλληψης, εσωτερικό κι εξωτερικό ταυτόχρονα, τροπική, εύκρατη κι αρκτική ζώνη μαζί. Κατευθείαν μπροστά σου, στο βάθος της σκηνής, έβλεπες ανθισμένες μηλιές κάτω από έναν γαλανό ουρανό και πάνω στον ουρανό ένα μικρό, σφαλιστό παράθυρο κι ένα τζάκι που από το κέντρο του μπαινόβγαιναν σαν μπουλούκι τα κραυγαλέα κι αιμοχαρή πρόσωπα του έργου.
Στα αριστερά ήταν ζωγραφισμένο ένα κρεβάτι και στα πόδια του κρεβατιού ένα γυμνό δέντρο και χιόνι που έπεφτε. Στα δεξιά υπήρχαν φοινικόδεντρα. Μια πόρτα που έβγαζε στον ουρανό και κρεμασμένος πλάι στην πόρτα ένας σκελετός. Ένας αξιοσέβαστος κύριος με επίσημο ένδυμα, διέσχιζε τη σκηνή στις μύτες των ποδιών, στα ενδιάμεσα των εικόνων και κρεμούσε κάθε φορά μια επιγραφή (με την περιγραφή του χώρου όπου γινόταν η δράση) στο καρφί της" (Arthur Symons).
"Οι ηθοποιοί υποτίθεται πως είναι κούκλες, παιχνίδια, μαριονέτες και να, τώρα χοροπηδούν σαν βατράχια ξύλινα, και βλέπω και μόνος μου πως ο πρωταγωνιστής που είναι κάτι σαν βασιλιάς, κουβαλάει για σκήπτρο κάτι σαν σκούπα, από αυτές που μεταχειριζόμαστε για να καθαρίσουμε την τουαλέτα" (W. B. Yeats).
(σσ: Τα αποσπάσματα από την μετάφραση της Μάγιας Λυμπεροπούλου από το βιβλίο του Martin Esslin, Το θέατρο του Παραλόγου, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα - Γιάννινα 1996, σελ. 402 - 403).
ένα μέρος του σκηνικού σώζεται στη φωτογραφία του πρωταγωνιστή της παράστασης, Firmin Gémier, με το κοστούμι και του μακιγιάζ του ρόλου (φωτό με τίτλο: Firmin Gémier Ubu Roi d'Alfred Jarry http://www.amis-theatre-firmin-gemier...
Η σύλληψη του Ubu, ξεκίνησε κάμποσα χρόνια νωρίτερα από το ανέβασμα της παράστασης, όταν ο συγγραφέας ήταν ακόμα μαθητής στο Λύκειο της Rennes, όπου προκειμένου να σατιρίσει έναν αντιπαθή καθηγητή, ονόματι Félix-Frederic Hébert, δημιούργησε μαζί με δύο συμμαθητές του τη μορφή του Père Hébé, η οποία μετεξελίχθηκε στον βασιλιά Ubu. Μάλιστα ο Jarry έγραψε και δύο συνέχειες του έργου: Ubu Cocu (Ο Ουμπού Κερατάς) και Ubu Enchaíné (Ο Ουμπού Δεσμώτης) καθώς και μία διασκευή για κουκλοθέατρο (Ubu sur la Butte).
Στην πορεία της σύντομης ζωής του ο Alfred Jarry κατέληξε να υιοθετήσει τους μανιερισμούς της λογοτεχνικής περσόνας που δημιούργησε. Ένας βασανισμένος άνθρωπος με βεβαρυμένο ιστορικό ψυχικής νόσου στην οικογένειά του, αλκοολικός και ναρκομανής, ο συγγραφέας αυτός εξέφρασε με την εκκεντρική του συμπεριφορά την απαξίωση στις καθιερωμένες κοινωνικές νόρμες ή έτσι τουλάχιστον το εξέλαβαν οι σύγχρονοί του. Το οξύ του πνεύμα και η σατιρική του διάθεση σε συνδυασμό με το βιτριολικό του χιούμορ και τα βίαια (εξαιρετικά επικίνδυνα, καθώς συνήθιζε να οπλοφορεί) ξεσπάσματά του, πήραν μυθικές διαστάσεις μέσα από τις αφηγήσεις και τις μαρτυρίες των συγχρόνων του, όπως η παρακάτω του Guillaume Apollinaire:
"Είχαμε λάβει πρόσκληση για το δείπνο στην οδό Ρεν. Στο τραπέζι κάποιος θέλησε να διαβάσει το χέρι του Jarry, κι εκείνος έδειξε ότι διέθετε όλες τις γραμμές διπλές. Για να επιδείξει τη δύναμή του, έσπασε με γροθιές τα αναποδογυρισμένα πιάτα και κατέληξε να πληγωθεί. Το απεριτίφ και τα κρασιά τον είχαν εκνευρίσει. Τα λικέρ κατάφεραν να τον εξάψουν.
Ένας Ισπανός γλύπτης θέλησε να τον γνωρίσει και του έλεγε διάφορα χαριτωμένα. Όμως ο Jarry απηύθυνε σε αυτόν τον μπρούφο τη διαταγή να βγει από το σαλόνι και να μην επανεμφανιστεί ποτέ, με διαβεβαίωσε δε ότι ο νεαρός αυτός του είχε κάμει τις πλέον ανήθικες προτάσεις. Σε λίγα λεπτά, ο Ισπανός που είχε φύγει, επέστρεψε κι αμέσως ο Jarry του έριξε με το περίστροφο. Η σφαίρα τρύπησε μια κουρτίνα. Δύο έγκ��οι που βρίσκονταν πλάι, λιγοθύμησαν. Ούτε και οι άνδρες αισθάνονταν ιδιαίτερα ασφαλείς, και μαζί με έναν άλλον βγάλαμε τον Jarry έξω. Στο δρόμο πια, μου είπε, με τη φωνή του μπάρμπα Ουμπού: Δεν ήταν ωραίο ως λογοτεχνία; Λησμόνησα όμως να πληρώσω τα ποτά".
(μετάφραση του Νίκου Σταμπάκη από το βιβλίο του Guillaume Apollinaire, Ο περιπατητής των δύο όχθεων, εκδ. Φαρφουλάς, Αθήνα Νοέμβριος 2010 σελ. 88).
Πέρα από τον μύθο που τροφοδότησε τη φαντασία και ενέπνευσε τις επόμενες γενιές των μοντερνιστών, υπάρχει η πραγματικότητα αυτού του ψυχικά ασθενούς ανθρώπου, του οποίου τα ξεσπάσματα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει με εξαιρετική ακρίβεια στο λογοτεχνικό του alter ego, τον Père Ubu. Μια τέτοια ερμηνεία του έργου είνα�� ιδιαίτερα σπαραξικάρδια, αν σκεφτούμε πως ενδεχομένως αυτό που ο συγγραφέας αποτύπωσε με την πένα του, δεν είναι άλλο από εκείνο που στοίχειωνε το μυαλό και τη ψυχή του.
Μια προσπάθεια εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής του, μια αντίδραση ενός ιδιοφυούς μυαλού απέναντι σε έναν κόσμο τον οποίο αδυνατεί να προσλάβει και να ερμηνεύσει μέσα από τις παραδεδομένες φόρμουλες. Μια φαντασία νοσηρή και γόνιμη που εκφράζεται μέσα από τη θεωρία της "παταφυσικής" μιας θεωρητικής προσέγγισης της ασυναρτησίας και της σύγχυσης που διέπει κάθε ταραγμένο μυαλό και η οποία αποθεώθηκε μεταγενέστερα ως μια φιλοσοφία του παραλόγου.
Μια τέτοια προσέγγιση απογυμνώνει το έργο του Jarry από κάθε ίχνος επιφανειακής ελαφρότητας και αποκαλύπτει τη λανθάνουσα τραγική του διάσταση. Εκεί όπου ο Ubu Roi μεταμορφώνεται σε μια εκδοχή του Oedipus Rex, με έναν ήρωα που προσπαθεί να διακρίνει κάτι πέρα από την οργή που τον τυφλώνει, που προσπαθεί να κορέσει μια πείνα η οποία τον οδηγεί στις καταχρήσεις και τον θάνατο, που προσπαθεί να μιλήσει και να εκφράσει τα όσα βιώνει σε μια γλώσσα που δεν υπάρχει, να βρει έναν ειρμό όταν αισθάνεται πως η λογική του τον εγκαταλείπει.
Μια ηχογραφημένη ραδιοφωνική παράσταση του έργο σε μετάφραση του Γιώργου Μαυροϊδη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1991 στην εκπομπή "Θεατρική Βραδιά" (Πρώτο Πρόγραμμα ΕΡΑ) με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Γκιωνάκη και την Ντίνα Κώνστα, αν το βρείτε κάπου αξίζει να το ακούσετε, είναι εξαίσιο.
Update 26/2/19
Αυτό που δεν παύει να με προβληματίζει (σε σημείο παθολογικής εμμονής) είναι αυτός ο γενεσιουργός μύθος που περιβάλλει τον Jarry ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Σκάβοντας ολοένα και περισσότερο μέσα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία προσπαθώ να βρω απαντήσεις και τελικά καταλήγω σε απόψεις και θεωρίες αντιφατικές - ο καθένας προσπαθεί να δει σε αυτόν το συγγραφέα αυτό που θέλει και όχι αυτό που υπήρξε.
Στο τέλος, ανακάλυψα ένα άρθρο (με τίτλο: Rachilde’s Supermale of Letters and the Invention of the Ubu Roi Riot) του Sebastian Trainor, που διδάσκει ιστορία του θεάτρου στο Pennsylvania State University, το οποίο διατυπώνει μια άποψη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα:
Συνοπτικά καταρρίπτει τον μύθο γύρω από τον υποτιθέμενο αντίκτυπο που είχε η παράσταση του Ubu Roi¨" στο Théâtre de l'Œuvre. Κανένα πανδαιμόνιο ή έστω καμία κοινωνική αναστάτωση δεν προκλήθηκε στην παριζιάνικη κοινωνία της εποχής από το ανέβασμα του έργου! Έξω από μια κλειστή ομάδα avant garde (Συμβολιστών, Decadents) διανοουμένων που είχαν ήδη μία ιδέα περί του έργου κανένας άλλος δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την παράσταση.
Υπαίτια αυτής της διαστρέβλωσης ήταν η συγγραφέας και αρθρογράφος Rachilde, στενή φίλη του συγγραφέα, η οποία κατέγραψε το υποτιθέμενο περιστατικό στο βιβλίο της με τίτλο "Alfred Jarry ou le surmâle de lettres" εκδ. 1928, που αποτελεί ως τώρα μια βιογραφία στην οποία βασίζονται οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους μελετητές του.
Το έκανε ως αντίδραση για να πικάρει τις νεότερες γενιές των σουρεαλιστών και ντανταϊστών που ήθελαν να οικειοποιηθούν το έργο και την προσωπικότητα του συγγραφέα ως προφήτη και πρόγονο της δικής τους πρωτοπορίας; Πιθανώς. Άλλωστε, αν ισχύουν όλα όσα παραθέτει ο Trainor - η ίδια αυτοαναιρείται, στο ίδιο της το έργο, καθώς καίτοι αγαπούσε βαθύτατα τον Jarry και τον στήριζε, αυτό ήταν περισσότερο από συμπόνια και όχι από ουσιαστική πίστη στο ταλέντο του.
Πέρα από τις ανεκδοτολογικές μαρτυρίες, που δεν αποτελούν την πιο αξιόπιστη πηγή για την κατανόηση του χαρακτήρα του συγγραφέα, υπάρχει και το δυσπρόσληπτο έργο του, που μπορεί εύκολα είτε να να απαξιωθεί είτε να λάβει διαστάσεις κοσμικής αποκάλυψης:
Είναι το παραλήρημα ενός ψυχικά ασταθούς ανθρώπου με μέτριο ταλέντο, που εγκλωβισμένος στις νεανικές του φαντασιώσεις, τον εθισμό του στο αψέντι και τα ναρκωτ��κά, κατέληξε να γίνει ο ίδιος μια μαριονέτα, ένα ανδρείκελο κατ' εικόνα του κεντρικού του ήρωα, πίσω από την πλάτη του οποίου οι σύγχρονοί του διασκέδαζαν θεωρώντας τον κάτι σαν τον "τρελό του χωριού";
Ή μήπως το έργο του διέπεται από έναν προφητικό χαρακτήρα που τροφοδότησε τη φαντασία των μεταγενέστερων σε βαθμό που να αποτελέσει τη θεωρητική βάση για μια σειρά από πρωτοποριακά κινήματα φτάνοντας ως τη σύσταση ενός κολεγίου Παταφυσικής, μιας οργάνωσης διανοούμενων και καλλιτεχνών με παρακλάδια σε όλον τον πλανήτη, οι οποίοι ασχολούνται με τη μελέτη της ομώνυμης φιλοσοφίας;
Το παρανοϊκό συμπέρασμα στο οποίο τείνω να καταλήξω είναι πως αφενός ο συγγραφέας και το έργο του ταυτίζονται σε σημείο που δημιουργός και δημιούργημα να αποτελούν ένα μοναδικό δισυπόστατο ον. Άρα είτε εκλάβει κανείς την όλη υπόθεση σαν μια γκροτέσκα φάρσα είτε σαν μια θεμελιώδη και πρωτότυπη καλλιτεχνική και φιλοσοφική σύλληψη και στις δύο περιπτώσεις θα έχει ταυτόχρονα και απόλυτο δίκιο και απόλυτο άδικο.
Και αφετέρου ο ιστορικός Alfred Jarry, ο πραγματικός άνθρωπος όπως γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στα 34 του χρόνια, δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τον ιστορούμενο Alfred Jarry, αυτόν δηλαδή που προέκυψε μέσα από τα ανέκδοτα και τις αφηγήσεις που αποτελούν το πρωτογενές υλικό για τη δημιουργία του κατοπινού θρύλου, ο οποίος, όπως πάνε τα πράγματα θα συνεχίσει να υπάρχει εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Κι αν κάποιος κατάλαβε αυτά που έχω γράψει ως τώρα, ας μου εξηγήσει και σε εμένα. Καθόλου καλά δεν είμαι. Merdre!
He dismisses the myth about the alleged impact of Ubu Roi's performance on Théâtre de l'Œuvre. Besides the avant garde (Symbolists, Decadents) intellectuals who already had an idea of the play, no one else was particularly concerned with it. No upheaval, no negative reaction.
The source of this misinformation can be traced back to the writer and columnist Rachilde, a close friend of the author, who reported the aforementioned incident in her book "Alfred Jarry ou le surmâle de lettres" (1928), a biography used as standard reference by the majority of the scholars.
Σκρατά! Merdre! Pschitt!
Με αυτήν τη βρισιά ξεκινάει το έργο του Alfred Jarry (1873 – 1907) για να συνεχίσει με έναν ποταμό από πατερημά, εξάψαλμους, καντήλια και σιχτίρια που (σύμφωνα τον μύθο που το περιβάλλει) σε συνδυασμό με την γκροτέσκα υπόθεση του έργου και τα ευαίσθητα ήθη της εποχής που πρωτοπαίχτηκε (10 Δεκέμβρη 1896), έκανε τους Παριζιάνους του Théâtre de l'Œuvre να σηκωθούν από τα καθίσματά τους και να πιαστούν στα χέρια. Δεύτερη παράσταση δεν υπήρξε. Αλλά στην ιστορία της τέχνης, και δη της θεατρικής, αυτό το ανοσιούργημα αποτέλεσε έναν από τους προπομπούς του μοντερνισμού που στη συνέχεια γέννησε το Θέατρο του Παραλόγου.
Εμπνευσμένο από τις Σαιξπηρικές τραγωδίες (Μάκβεθ, Άμλετ και βασιλιάς Ληρ), απευθείας απόγονος του Γαργαντούα του François Rabelais, ο Père Ubu (στα ελληνικά μεταφράζεται ως μπάρμπα - Ουμπού και συχνότερα ως Υμπύ) είναι ένας αχρείος, δειλός, θρασύς κοιλαράς που μαζί με την εξίσου χυδαία και αδίστακτη σύζυγό του, την Mère Ubu (κυρά Ουμπού/Υμπύ), αποφασίζουν να οργανώσουν μια συνωμοσία προκειμένου να σφετεριστούν τον βασιλικό θρόνο της Πολωνίας, δολοφονώντας τον νόμιμο κάτοχό του, τον βασιλιά Venceslas και όλους τους συγγενείς του. Αν ο εγκέφαλος αυτής της υπόθεσης είναι η Mère Ubu, το στομάχι αναμφίβολα αποτελεί ο Père Ubu. Το δαιμόνιο ζευγάρι συνυπάρχει μέσα σε μια σχέση αμοιβαίας απέχθειας, ανταλλάσσοντας προσβολές προκειμένου να εκφράσουν τη διεστραμμένη σχέση αγάπης - μίσους που προσδιορίζει τον δεσμό τους:
- Père Ubu: Κυρά Ουμπού, πω - πω, παραείσαι άσχημη σήμερα, μπας και είναι που έχουμε σήμερα καλεσμένους;
- Mère Ubu: Βρε τον χέστη, τι όμορφος που είναι με την περικεφαλαία και τον θώρακα, σαν κολοκύθα αρματωμένη!
Προσβολές, σφαλιάρες, κερατώματα και μια ακόρεστη όρεξη για χρήμα και εξουσία. Δεν ξέρει κανείς να πει αν είναι η ανηθικότητά τους εκείνη που υπερτερεί ή η πλήρης αποκτήνωση, που τους καθιστά ένα ιδανικό ζεύγος ηλιθίων με δολοφονικές τάσεις.
Περιγραφές της παράστασης σώζονται μέσα από τις μαρτυρίες ανθρώπων που την παρακολούθησαν:
"Το σκηνικό ήταν έτσι ζωγραφισμένο, που να δίνει την αντίληψη μιας παιδιάστικης σύλληψης, εσωτερικό κι εξωτερικό ταυτόχρονα, τροπική, εύκρατη κι αρκτική ζώνη μαζί. Κατευθείαν μπροστά σου, στο βάθος της σκηνής, έβλεπες ανθισμένες μηλιές κάτω από έναν γαλανό ουρανό και πάνω στον ουρανό ένα μικρό, σφαλιστό παράθυρο κι ένα τζάκι που από το κέντρο του μπαινόβγαιναν σαν μπουλούκι τα κραυγαλέα κι αιμοχαρή πρόσωπα του έργου.
Στα αριστερά ήταν ζωγραφισμένο ένα κρεβάτι και στα πόδια του κρεβατιού ένα γυμνό δέντρο και χιόνι που έπεφτε. Στα δεξιά υπήρχαν φοινικόδεντρα. Μια πόρτα που έβγαζε στον ουρανό και κρεμασμένος πλάι στην πόρτα ένας σκελετός. Ένας αξιοσέβαστος κύριος με επίσημο ένδυμα, διέσχιζε τη σκηνή στις μύτες των ποδιών, στα ενδιάμεσα των εικόνων και κρεμούσε κάθε φορά μια επιγραφή (με την περιγραφή του χώρου όπου γινόταν η δράση) στο καρφί της" (Arthur Symons).
"Οι ηθοποιοί υποτίθεται πως είναι κούκλες, παιχνίδια, μαριονέτες και να, τώρα χοροπηδούν σαν βατράχια ξύλινα, και βλέπω και μόνος μου πως ο πρωταγωνιστής που είναι κάτι σαν βασιλιάς, κουβαλάει για σκήπτρο κάτι σαν σκούπα, από αυτές που μεταχειριζόμαστε για να καθαρίσουμε την τουαλέτα" (W. B. Yeats).
(σσ: Τα αποσπάσματα από την μετάφραση της Μάγιας Λυμπεροπούλου από το βιβλίο του Martin Esslin, Το θέατρο του Παραλόγου, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα - Γιάννινα 1996, σελ. 402 - 403).
ένα μέρος του σκηνικού σώζεται στη φωτογραφία του πρωταγωνιστή της παράστασης, Firmin Gémier, με το κοστούμι και του μακιγιάζ του ρόλου (φωτό με τίτλο: Firmin Gémier Ubu Roi d'Alfred Jarry http://www.amis-theatre-firmin-gemier...
Η σύλληψη του Ubu, ξεκίνησε κάμποσα χρόνια νωρίτερα από το ανέβασμα της παράστασης, όταν ο συγγραφέας ήταν ακόμα μαθητής στο Λύκειο της Rennes, όπου προκειμένου να σατιρίσει έναν αντιπαθή καθηγητή, ονόματι Félix-Frederic Hébert, δημιούργησε μαζί με δύο συμμαθητές του τη μορφή του Père Hébé, η οποία μετεξελίχθηκε στον βασιλιά Ubu. Μάλιστα ο Jarry έγραψε και δύο συνέχειες του έργου: Ubu Cocu (Ο Ουμπού Κερατάς) και Ubu Enchaíné (Ο Ουμπού Δεσμώτης) καθώς και μία διασκευή για κουκλοθέατρο (Ubu sur la Butte).
Στην πορεία της σύντομης ζωής του ο Alfred Jarry κατέληξε να υιοθετήσει τους μανιερισμούς της λογοτεχνικής περσόνας που δημιούργησε. Ένας βασανισμένος άνθρωπος με βεβαρυμένο ιστορικό ψυχικής νόσου στην οικογένειά του, αλκοολικός και ναρκομανής, ο συγγραφέας αυτός εξέφρασε με την εκκεντρική του συμπεριφορά την απαξίωση στις καθιερωμένες κοινωνικές νόρμες ή έτσι τουλάχιστον το εξέλαβαν οι σύγχρονοί του. Το οξύ του πνεύμα και η σατιρική του διάθεση σε συνδυασμό με το βιτριολικό του χιούμορ και τα βίαια (εξαιρετικά επικίνδυνα, καθώς συνήθιζε να οπλοφορεί) ξεσπάσματά του, πήραν μυθικές διαστάσεις μέσα από τις αφηγήσεις και τις μαρτυρίες των συγχρόνων του, όπως η παρακάτω του Guillaume Apollinaire:
"Είχαμε λάβει πρόσκληση για το δείπνο στην οδό Ρεν. Στο τραπέζι κάποιος θέλησε να διαβάσει το χέρι του Jarry, κι εκείνος έδειξε ότι διέθετε όλες τις γραμμές διπλές. Για να επιδείξει τη δύναμή του, έσπασε με γροθιές τα αναποδογυρισμένα πιάτα και κατέληξε να πληγωθεί. Το απεριτίφ και τα κρασιά τον είχαν εκνευρίσει. Τα λικέρ κατάφεραν να τον εξάψουν.
Ένας Ισπανός γλύπτης θέλησε να τον γνωρίσει και του έλεγε διάφορα χαριτωμένα. Όμως ο Jarry απηύθυνε σε αυτόν τον μπρούφο τη διαταγή να βγει από το σαλόνι και να μην επανεμφανιστεί ποτέ, με διαβεβαίωσε δε ότι ο νεαρός αυτός του είχε κάμει τις πλέον ανήθικες προτάσεις. Σε λίγα λεπτά, ο Ισπανός που είχε φύγει, επέστρεψε κι αμέσως ο Jarry του έριξε με το περίστροφο. Η σφαίρα τρύπησε μια κουρτίνα. Δύο έγκ��οι που βρίσκονταν πλάι, λιγοθύμησαν. Ούτε και οι άνδρες αισθάνονταν ιδιαίτερα ασφαλείς, και μαζί με έναν άλλον βγάλαμε τον Jarry έξω. Στο δρόμο πια, μου είπε, με τη φωνή του μπάρμπα Ουμπού: Δεν ήταν ωραίο ως λογοτεχνία; Λησμόνησα όμως να πληρώσω τα ποτά".
(μετάφραση του Νίκου Σταμπάκη από το βιβλίο του Guillaume Apollinaire, Ο περιπατητής των δύο όχθεων, εκδ. Φαρφουλάς, Αθήνα Νοέμβριος 2010 σελ. 88).
Πέρα από τον μύθο που τροφοδότησε τη φαντασία και ενέπνευσε τις επόμενες γενιές των μοντερνιστών, υπάρχει η πραγματικότητα αυτού του ψυχικά ασθενούς ανθρώπου, του οποίου τα ξεσπάσματα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει με εξαιρετική ακρίβεια στο λογοτεχνικό του alter ego, τον Père Ubu. Μια τέτοια ερμηνεία του έργου είνα�� ιδιαίτερα σπαραξικάρδια, αν σκεφτούμε πως ενδεχομένως αυτό που ο συγγραφέας αποτύπωσε με την πένα του, δεν είναι άλλο από εκείνο που στοίχειωνε το μυαλό και τη ψυχή του.
Μια προσπάθεια εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής του, μια αντίδραση ενός ιδιοφυούς μυαλού απέναντι σε έναν κόσμο τον οποίο αδυνατεί να προσλάβει και να ερμηνεύσει μέσα από τις παραδεδομένες φόρμουλες. Μια φαντασία νοσηρή και γόνιμη που εκφράζεται μέσα από τη θεωρία της "παταφυσικής" μιας θεωρητικής προσέγγισης της ασυναρτησίας και της σύγχυσης που διέπει κάθε ταραγμένο μυαλό και η οποία αποθεώθηκε μεταγενέστερα ως μια φιλοσοφία του παραλόγου.
Μια τέτοια προσέγγιση απογυμνώνει το έργο του Jarry από κάθε ίχνος επιφανειακής ελαφρότητας και αποκαλύπτει τη λανθάνουσα τραγική του διάσταση. Εκεί όπου ο Ubu Roi μεταμορφώνεται σε μια εκδοχή του Oedipus Rex, με έναν ήρωα που προσπαθεί να διακρίνει κάτι πέρα από την οργή που τον τυφλώνει, που προσπαθεί να κορέσει μια πείνα η οποία τον οδηγεί στις καταχρήσεις και τον θάνατο, που προσπαθεί να μιλήσει και να εκφράσει τα όσα βιώνει σε μια γλώσσα που δεν υπάρχει, να βρει έναν ειρμό όταν αισθάνεται πως η λογική του τον εγκαταλείπει.
Μια ηχογραφημένη ραδιοφωνική παράσταση του έργο σε μετάφραση του Γιώργου Μαυροϊδη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1991 στην εκπομπή "Θεατρική Βραδιά" (Πρώτο Πρόγραμμα ΕΡΑ) με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Γκιωνάκη και την Ντίνα Κώνστα, αν το βρείτε κάπου αξίζει να το ακούσετε, είναι εξαίσιο.
Update 26/2/19
Αυτό που δεν παύει να με προβληματίζει (σε σημείο παθολογικής εμμονής) είναι αυτός ο γενεσιουργός μύθος που περιβάλλει τον Jarry ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Σκάβοντας ολοένα και περισσότερο μέσα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία προσπαθώ να βρω απαντήσεις και τελικά καταλήγω σε απόψεις και θεωρίες αντιφατικές - ο καθένας προσπαθεί να δει σε αυτόν το συγγραφέα αυτό που θέλει και όχι αυτό που υπήρξε.
Στο τέλος, ανακάλυψα ένα άρθρο (με τίτλο: Rachilde’s Supermale of Letters and the Invention of the Ubu Roi Riot) του Sebastian Trainor, που διδάσκει ιστορία του θεάτρου στο Pennsylvania State University, το οποίο διατυπώνει μια άποψη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα:
Συνοπτικά καταρρίπτει τον μύθο γύρω από τον υποτιθέμενο αντίκτυπο που είχε η παράσταση του Ubu Roi¨" στο Théâtre de l'Œuvre. Κανένα πανδαιμόνιο ή έστω καμία κοινωνική αναστάτωση δεν προκλήθηκε στην παριζιάνικη κοινωνία της εποχής από το ανέβασμα του έργου! Έξω από μια κλειστή ομάδα avant garde (Συμβολιστών, Decadents) διανοουμένων που είχαν ήδη μία ιδέα περί του έργου κανένας άλλος δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την παράσταση.
Υπαίτια αυτής της διαστρέβλωσης ήταν η συγγραφέας και αρθρογράφος Rachilde, στενή φίλη του συγγραφέα, η οποία κατέγραψε το υποτιθέμενο περιστατικό στο βιβλίο της με τίτλο "Alfred Jarry ou le surmâle de lettres" εκδ. 1928, που αποτελεί ως τώρα μια βιογραφία στην οποία βασίζονται οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους μελετητές του.
Το έκανε ως αντίδραση για να πικάρει τις νεότερες γενιές των σουρεαλιστών και ντανταϊστών που ήθελαν να οικειοποιηθούν το έργο και την προσωπικότητα του συγγραφέα ως προφήτη και πρόγονο της δικής τους πρωτοπορίας; Πιθανώς. Άλλωστε, αν ισχύουν όλα όσα παραθέτει ο Trainor - η ίδια αυτοαναιρείται, στο ίδιο της το έργο, καθώς καίτοι αγαπούσε βαθύτατα τον Jarry και τον στήριζε, αυτό ήταν περισσότερο από συμπόνια και όχι από ουσιαστική πίστη στο ταλέντο του.
Πέρα από τις ανεκδοτολογικές μαρτυρίες, που δεν αποτελούν την πιο αξιόπιστη πηγή για την κατανόηση του χαρακτήρα του συγγραφέα, υπάρχει και το δυσπρόσληπτο έργο του, που μπορεί εύκολα είτε να να απαξιωθεί είτε να λάβει διαστάσεις κοσμικής αποκάλυψης:
Είναι το παραλήρημα ενός ψυχικά ασταθούς ανθρώπου με μέτριο ταλέντο, που εγκλωβισμένος στις νεανικές του φαντασιώσεις, τον εθισμό του στο αψέντι και τα ναρκωτ��κά, κατέληξε να γίνει ο ίδιος μια μαριονέτα, ένα ανδρείκελο κατ' εικόνα του κεντρικού του ήρωα, πίσω από την πλάτη του οποίου οι σύγχρονοί του διασκέδαζαν θεωρώντας τον κάτι σαν τον "τρελό του χωριού";
Ή μήπως το έργο του διέπεται από έναν προφητικό χαρακτήρα που τροφοδότησε τη φαντασία των μεταγενέστερων σε βαθμό που να αποτελέσει τη θεωρητική βάση για μια σειρά από πρωτοποριακά κινήματα φτάνοντας ως τη σύσταση ενός κολεγίου Παταφυσικής, μιας οργάνωσης διανοούμενων και καλλιτεχνών με παρακλάδια σε όλον τον πλανήτη, οι οποίοι ασχολούνται με τη μελέτη της ομώνυμης φιλοσοφίας;
Το παρανοϊκό συμπέρασμα στο οποίο τείνω να καταλήξω είναι πως αφενός ο συγγραφέας και το έργο του ταυτίζονται σε σημείο που δημιουργός και δημιούργημα να αποτελούν ένα μοναδικό δισυπόστατο ον. Άρα είτε εκλάβει κανείς την όλη υπόθεση σαν μια γκροτέσκα φάρσα είτε σαν μια θεμελιώδη και πρωτότυπη καλλιτεχνική και φιλοσοφική σύλληψη και στις δύο περιπτώσεις θα έχει ταυτόχρονα και απόλυτο δίκιο και απόλυτο άδικο.
Και αφετέρου ο ιστορικός Alfred Jarry, ο πραγματικός άνθρωπος όπως γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στα 34 του χρόνια, δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τον ιστορούμενο Alfred Jarry, αυτόν δηλαδή που προέκυψε μέσα από τα ανέκδοτα και τις αφηγήσεις που αποτελούν το πρωτογενές υλικό για τη δημιουργία του κατοπινού θρύλου, ο οποίος, όπως πάνε τα πράγματα θα συνεχίσει να υπάρχει εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Κι αν κάποιος κατάλαβε αυτά που έχω γράψει ως τώρα, ας μου εξηγήσει και σε εμένα. Καθόλου καλά δεν είμαι. Merdre!
January 23, 2024
Just when you thought Gargantua and Pantagruel were dead in the water, friends -
And marked off-limits to our don't-go-there superfically gentrified society -
Well! Land's sakes...
And bless my soul:
Along comes Alfred Jarry.
***
I read this one humid summer during the languid but medically doped seventies.
I guess I was trying to punch my way outta a paper bag while DUI - my drug, Chlorpromazine, was the Navigator - and I decided I didn't much care for Jarry's Green Eggs and Ham!
No expert on the subject of Scatology at the best of times, I was a neurotically repressed kid to boot!
It's called calling Sour Grapes with a Double Face - plus, I have always eaten well - which irony Derrida turned on Heidegger, derisively!
I thought myself quite a normal red-blooded Canadian male throughout it all, so go figure. No wonder they locked me up and threw away the key, friends.
This kid was crazy as sin, too blinded by sales hype to point the finger. The guilt transferred to me by my docs emasculated my courage.
But there was a bright side to all this -
For this coming of age was at least the rebirth of Morals in me! And that seed would bring me moral courage at last.
***
Moral courage is alert, and it is prepared to act as Advocate to the Unjustly Condemned in this grimy world.
You have to be alert and wide awake in a world when evil comes gunning for our souls at the darkest time of the night!
But the darkest time is just before Dawn:
So be of good cheer.
When I give a book three stars, normally, it's nonetheless good.
The good part is that Ubu Roi remains refreshingly candid in our age of widespread ignorance and dumbed-down depravity.
Jarry galvanized the good guys - artists, writers and intellectuals on the Continent - during some very grim days.
Jarry, even if his scatology stuns, has what I had lacked -
Moral Courage. He despises bourgeois hypocrisy.
And, as ever, Jarry is a Diogenes' Lamp for our dumbed-down, monstrously effete, road-to-hell-is-paved-with-good-intentions Times!
But not even Diogenes' Lantern could cure downright depravity in the blind.
Nor can I -
As we await our gentle Convictor's just conviction, in the Next World.
And marked off-limits to our don't-go-there superfically gentrified society -
Well! Land's sakes...
And bless my soul:
Along comes Alfred Jarry.
***
I read this one humid summer during the languid but medically doped seventies.
I guess I was trying to punch my way outta a paper bag while DUI - my drug, Chlorpromazine, was the Navigator - and I decided I didn't much care for Jarry's Green Eggs and Ham!
No expert on the subject of Scatology at the best of times, I was a neurotically repressed kid to boot!
It's called calling Sour Grapes with a Double Face - plus, I have always eaten well - which irony Derrida turned on Heidegger, derisively!
I thought myself quite a normal red-blooded Canadian male throughout it all, so go figure. No wonder they locked me up and threw away the key, friends.
This kid was crazy as sin, too blinded by sales hype to point the finger. The guilt transferred to me by my docs emasculated my courage.
But there was a bright side to all this -
For this coming of age was at least the rebirth of Morals in me! And that seed would bring me moral courage at last.
***
Moral courage is alert, and it is prepared to act as Advocate to the Unjustly Condemned in this grimy world.
You have to be alert and wide awake in a world when evil comes gunning for our souls at the darkest time of the night!
But the darkest time is just before Dawn:
So be of good cheer.
When I give a book three stars, normally, it's nonetheless good.
The good part is that Ubu Roi remains refreshingly candid in our age of widespread ignorance and dumbed-down depravity.
Jarry galvanized the good guys - artists, writers and intellectuals on the Continent - during some very grim days.
Jarry, even if his scatology stuns, has what I had lacked -
Moral Courage. He despises bourgeois hypocrisy.
And, as ever, Jarry is a Diogenes' Lamp for our dumbed-down, monstrously effete, road-to-hell-is-paved-with-good-intentions Times!
But not even Diogenes' Lantern could cure downright depravity in the blind.
Nor can I -
As we await our gentle Convictor's just conviction, in the Next World.
June 13, 2018
Farcical, glutton, grotesque, gross, cowardly and vile, Ubu is on a wacky warped rampage remake of Macbeth :)
Matching Soundtrack :
Vladimir Cauchemar - Aulos
-------------------
Bouffon, goinfre, grotesque, couard et vil, Ubu nous fait un remake de Macbeth bien cocasse ! ;)
Entracte musical :
Vladimir Cauchemar - Aulos
Matching Soundtrack :
Vladimir Cauchemar - Aulos
-------------------
Bouffon, goinfre, grotesque, couard et vil, Ubu nous fait un remake de Macbeth bien cocasse ! ;)
Entracte musical :
Vladimir Cauchemar - Aulos
Read
July 20, 2011Like most of the participants in Ubu Week, I am at a bit of a loss when it comes to actually writing about Alfred Jarry's aggressively odd contribution to French theatre. Having only read the first play in the series, Ubu roi (which I understand is not the best), I am left with an impression of frat-boy humor that is somehow also a revolutionary step toward surrealism; a piece that invites comparison to everything from Shakespeare's Falstaff, to Monty Python's exploding man sketch, to some kind of appalling reality show on competitive cannibalism or something. ("Next, on FOX...") Seriously, what to say?
Regular readers may remember that I'm slowly and very casually compiling a reading list around the literary treatment of disgust and the disgusting, and this is probably the angle from which Ubu roi most interests me. Its main character and raison d'être, Père Ubu, is viscerally disgusting both morally and physically, and indeed eliciting shock and disgust, and expressing Jarry's own disgust with certain personality types and social assumptions, seems to have been a major goal of the plays to begin with. As such, they're a great jumping-off point for a catalog of possible sources of literary revulsion.
So, what's so disgusting about Père Ubu? His physical form, famously obese and with a head and face distorted to the point of inhumanity, makes a good start. The costume suggested by Jarry even includes a mask, which further separates Père Ubu from the world of the human.
From Dorian Grey's portrait to Lord Voldemort's snake face, it's always tempting to make a morally repugnant character physically repulsive as well, and even before Ubus père and mère become splattered with brains, they are a pretty repellent pair. (I question whether a production staged with marionettes, as this one sometimes has been, could achieve quite the levels of disgust possible for flesh-and-blood actors, although the puppets would add an extra level of inhumanity.) Père Ubu looks like the grotesque embodiment of id that his actions quickly prove him to be, with a giant spiral marking his insatiable stomach or "gidouille," the pit into which more or less anything is liable to vanish, and the before-mentioned mask obscuring his facial expressions just as the monotone voice which Jarry recommended for him, would mask vocal intonation.
Père Ubu's physical form, then, combines at least three modalities of disgust: the disgusting-as-distorted-or-out-of-place (the mask, the grotesque proportions); the disgusting-as-corporeal (his messiness and fatness; the references to his various orifices); and, in seeming contradiction to the second, the disgusting-as-void, a modality which might even verge on the eerie or frightening, rather than the disgusting. Anything can be subsumed into Père Ubu's gidouille, and while it's certainly disgusting to think of ingesting human flesh, for example, it's also horrifying to think of being eaten and thereby eliminated, subsumed into another. I think it's the combination of all three modalities that makes for a true coup de dégoût: Père Ubu combines the monstrous and bestial with the undeniably and uncomfortably human in a way that can't fail to repulse.
The speech and actions of the Ubus, of course, only reinforce this triple threat of repugnance. From the famous first word ("Merdre," a verbing of the French word "merde" or "shit"), the couple's odd coinages continue the theme of distortion and the out-of-place while at the same time making words and ideas that were already obscene, even grosser and messier. At the same time, Père Ubu's behavior takes the corporeal aspect of disgust to new levels: before a dinner party, for example, he gorges himself on the food laid out for the guests, then sits in a corner groaning about how fat and full he is, before proceeding to poison the food that all his guests are eating. The disgust of satiety is well represented in this scene: not only are we confronted with someone who has stuffed themselves to bursting before the meal even begins, but Mère Ubu's menu is comically large (thinking of eating so much food is disgusting), and features such delicacies as choux-fleurs à la merdre, or cauliflower à la shitting (thinking of eating this is disgusting all by itself). Add to the ideas of surfeit and coprophagia the body's reaction to having consumed poison, as well as Père Ubu's frequent threats to eat Mère Ubu, and you get a very disgusting scene indeed.
Interestingly, the most morally reprehensible actions in the play are the ones I, at least, found least viscerally disgusting. The murder of the Polish king, for example, is not particularly played for the gross-out. Nor is the scene (which I found to be one of the funniest in the play) when Père Ubu and his two lackies are attacked by a bear, and Père Ubu lets the lackies kill the beast while cowering in a corner—later telling them, in a very Falstaffian move, that
This, and the seemingly random and jubilant execution of the nobles (the moral vacuum of which scene Amateur Reader addresses here), are the scenes that perhaps should disgust us the most—in the scene of cowardice, even Père Ubu's lackey calls him a revolting swine. But at least for me, they're not the most disgusting, which is an interesting commentary. Our perceptions of moral and physical disgust are so intertwined (often, of course, mistakenly, although not in the case of Ubu roi—this is an aspect of the play that's not particularly subversive), that it's easy to believe that a character who looks and speaks like Père Ubu will act in a cowardly, cruel way. What one does not expect, however jaded one might be, are threats of debraining.
Perhaps, also, one needs a deep sense of a victim's humanity before one is able to feel deeply disgusted by moral flaws like cruelty and cowardice. This is the point of those human-interest stories highlighting individuals who, for example, lost their retirement savings due to the greed of Enron executives, or their homes as a result of speculation on the housing market. Moral outrages tend to sicken only when embodied, when we can see the concrete pain that has been caused. Since all characters in the Ubu plays are broad, satirical sketches, not intended as real-seeming humans, and since Père Ubu's more reaching atrocities tend to be oddly uncoupled from the extreme embodiment found in the shit-eating, debraining, and cannibalism sections of the plays, said atrocities often achieve comedy and occasionally horror, but seem (especially by contrast) strangely devoid of disgust.
So. Are we all grossed out yet? One more note on disgust in Ubu roi: it interested me, especially given the prominence of the husband/wife duo, that sex-as-source-of-disgust doesn't really feature in this play. Those who have read the next in the cycle, Ubu cocu, can tell me: does it feature in that one? For a work that seems methodically to hit all the major categories of disgust, it seems a glaring omission, especially since Père Ubu's void-like gidouille functions like a kind of ungendered vagina dentata: the monstrous and amoral body part that will consume whatever comes into contact with it.
And with that, my friends, I'm off to take a shower and brush my teeth. Thoroughly. Several times.
Regular readers may remember that I'm slowly and very casually compiling a reading list around the literary treatment of disgust and the disgusting, and this is probably the angle from which Ubu roi most interests me. Its main character and raison d'être, Père Ubu, is viscerally disgusting both morally and physically, and indeed eliciting shock and disgust, and expressing Jarry's own disgust with certain personality types and social assumptions, seems to have been a major goal of the plays to begin with. As such, they're a great jumping-off point for a catalog of possible sources of literary revulsion.
So, what's so disgusting about Père Ubu? His physical form, famously obese and with a head and face distorted to the point of inhumanity, makes a good start. The costume suggested by Jarry even includes a mask, which further separates Père Ubu from the world of the human.
From Dorian Grey's portrait to Lord Voldemort's snake face, it's always tempting to make a morally repugnant character physically repulsive as well, and even before Ubus père and mère become splattered with brains, they are a pretty repellent pair. (I question whether a production staged with marionettes, as this one sometimes has been, could achieve quite the levels of disgust possible for flesh-and-blood actors, although the puppets would add an extra level of inhumanity.) Père Ubu looks like the grotesque embodiment of id that his actions quickly prove him to be, with a giant spiral marking his insatiable stomach or "gidouille," the pit into which more or less anything is liable to vanish, and the before-mentioned mask obscuring his facial expressions just as the monotone voice which Jarry recommended for him, would mask vocal intonation.
Père Ubu's physical form, then, combines at least three modalities of disgust: the disgusting-as-distorted-or-out-of-place (the mask, the grotesque proportions); the disgusting-as-corporeal (his messiness and fatness; the references to his various orifices); and, in seeming contradiction to the second, the disgusting-as-void, a modality which might even verge on the eerie or frightening, rather than the disgusting. Anything can be subsumed into Père Ubu's gidouille, and while it's certainly disgusting to think of ingesting human flesh, for example, it's also horrifying to think of being eaten and thereby eliminated, subsumed into another. I think it's the combination of all three modalities that makes for a true coup de dégoût: Père Ubu combines the monstrous and bestial with the undeniably and uncomfortably human in a way that can't fail to repulse.
The speech and actions of the Ubus, of course, only reinforce this triple threat of repugnance. From the famous first word ("Merdre," a verbing of the French word "merde" or "shit"), the couple's odd coinages continue the theme of distortion and the out-of-place while at the same time making words and ideas that were already obscene, even grosser and messier. At the same time, Père Ubu's behavior takes the corporeal aspect of disgust to new levels: before a dinner party, for example, he gorges himself on the food laid out for the guests, then sits in a corner groaning about how fat and full he is, before proceeding to poison the food that all his guests are eating. The disgust of satiety is well represented in this scene: not only are we confronted with someone who has stuffed themselves to bursting before the meal even begins, but Mère Ubu's menu is comically large (thinking of eating so much food is disgusting), and features such delicacies as choux-fleurs à la merdre, or cauliflower à la shitting (thinking of eating this is disgusting all by itself). Add to the ideas of surfeit and coprophagia the body's reaction to having consumed poison, as well as Père Ubu's frequent threats to eat Mère Ubu, and you get a very disgusting scene indeed.
Interestingly, the most morally reprehensible actions in the play are the ones I, at least, found least viscerally disgusting. The murder of the Polish king, for example, is not particularly played for the gross-out. Nor is the scene (which I found to be one of the funniest in the play) when Père Ubu and his two lackies are attacked by a bear, and Père Ubu lets the lackies kill the beast while cowering in a corner—later telling them, in a very Falstaffian move, that
Vous pouvez vous flatter que si vous êtes encore vivants et si vous foulez encore la neige de Lithuanie, vous le devez à la vertue magnanime du Maître des Finances, qui s'est évertué, échiné et égosillé à débiter des patenôtres pour votre salut, et qui a manié avec autant de courage le glaive spirituel de la prière que vous avez manié avec adresse le temporel de l'ici présent Palotin Cotice coup-de-poing explosif.
You can flatter yourselves that if you're still alive to tread the snow of Lituania, you owe it to the magnanimous virtue of the Master of Finances [Père Ubu himself], who strove with great effort, yelling at the top of his voice, to discharge Pater Nosters for your health, and who handled with such courage the spiritual sword of prayer while you took on the here-present temporal weapon of the Knight Errant's explosive fist-punches.
This, and the seemingly random and jubilant execution of the nobles (the moral vacuum of which scene Amateur Reader addresses here), are the scenes that perhaps should disgust us the most—in the scene of cowardice, even Père Ubu's lackey calls him a revolting swine. But at least for me, they're not the most disgusting, which is an interesting commentary. Our perceptions of moral and physical disgust are so intertwined (often, of course, mistakenly, although not in the case of Ubu roi—this is an aspect of the play that's not particularly subversive), that it's easy to believe that a character who looks and speaks like Père Ubu will act in a cowardly, cruel way. What one does not expect, however jaded one might be, are threats of debraining.
Perhaps, also, one needs a deep sense of a victim's humanity before one is able to feel deeply disgusted by moral flaws like cruelty and cowardice. This is the point of those human-interest stories highlighting individuals who, for example, lost their retirement savings due to the greed of Enron executives, or their homes as a result of speculation on the housing market. Moral outrages tend to sicken only when embodied, when we can see the concrete pain that has been caused. Since all characters in the Ubu plays are broad, satirical sketches, not intended as real-seeming humans, and since Père Ubu's more reaching atrocities tend to be oddly uncoupled from the extreme embodiment found in the shit-eating, debraining, and cannibalism sections of the plays, said atrocities often achieve comedy and occasionally horror, but seem (especially by contrast) strangely devoid of disgust.
So. Are we all grossed out yet? One more note on disgust in Ubu roi: it interested me, especially given the prominence of the husband/wife duo, that sex-as-source-of-disgust doesn't really feature in this play. Those who have read the next in the cycle, Ubu cocu, can tell me: does it feature in that one? For a work that seems methodically to hit all the major categories of disgust, it seems a glaring omission, especially since Père Ubu's void-like gidouille functions like a kind of ungendered vagina dentata: the monstrous and amoral body part that will consume whatever comes into contact with it.
And with that, my friends, I'm off to take a shower and brush my teeth. Thoroughly. Several times.
February 10, 2008
Alfred Jarry is probably in my top 20 favorite writers & this is his most famous bk. It's also one of the ones that I find least interesting. It's basically juvenilia - striking in its clear rebelliousness & biting satire but not necessarily THAT great otherwise. Nonetheless, I HAVE 7 EDITIONS OF THIS - 4 IN ENGLISH, 1 IN SPANISH, & 2 IN FRENCH. & mon Français est minimale (et mauvais) & I don't speak Spanish at all. Each of the editions is interestingly different. This particular New Directions edition is illustrated by Franciszka Themerson & I don't even really like her drawings - but I still like the edition w/ its handwritten text & generally SCRAWLING layout. One of the English editions that I have is translated as "King Turd"! I haven't read that one yet - it claims to be the 1st complete edition of all of Jarry's Ubu writings.
Read
May 13, 2021Drama Kralj Ibi je nastala od priče Žarijevog školskog druga. Pre samog teksta navodi se da je delo dobrim delom parodija Šekspira, naročito Makbeta, mada ne samo opusa, već i ličnosti. Može se naći u objašnjenjima teksta da Žari kroz nju ismeva plemstvo, ali ono što meni upada u oči je to da se takvi podlaci, oportuni, ali destruktivni karakteri poput Ibija uvek izvuku, da dožive dugu starost. To me je podsetilo na neko istraživanje zašto zli ljudi, ne samo diktatori i sl. žive dugo i zašto se uvek izvuku iz nevolja. Prema njemu to je zato što oni svoje nagone ne sputavaju, već ih puštaju da bujaju, rastu, šire se i svoje gorke plodove posipaju po drugim ljudima. Nemaju nikakve ograde u vidu etičkih normi koje bi ih obuzdale. Sam kraj drame gde se Ibi vraća u Francusku, čitav i zdrav, me podseća na sve to.
August 8, 2017
“Ubu re” è un'opera teatrale di Alfred Jarry pubblicata nel 1896.
Un sovrano, Padre Ubu, cinico, ipocrita, meschino, vile, passa il suo tempo ad arraffare titoli e tesori, imprigiona nobili, giudici e finanzieri nei sotterranei perché vuole amministrare il paese facendo i suoi comodi. È caratterizzato da una assoluta mancanza di ideali e dalla concentrazione sul suo interesse personale. È veloce ad adattarsi a tutte le situazioni e a sfruttarle in funzione della sua convenienza. L’unica sua morale è quella di fare ciò che gli torna utile.
È sorprendente come il testo sia rimasto attuale, nonostante siano passati più di cento anni; forse è la dimostrazione che le bassezze umane rimangono sempre le stesse.
A volte ci sono libri che hanno un elevato valore per il significato intrinseco, in questo caso la denuncia del potere e delle sue bassezze. Il loro valore sta nell’idea, non nelle singole frasi contenute in esso. Ubu Re per me è questo, solo questo. Senza la morale e la spiegazione purtroppo non rimane molto. È un libro grottesco, volgare (merda è ripetuto in continuazione), paradossale, che parla di personaggi improbabili. Un libro che non mi ha strappato nemmeno un sorriso (meno male che dicevano fosse comico) e che mi ha annoiato a morte.
E' come guardare un'opera contemporanea con a fianco qualcuno che ti spiega le ragioni per cui è importante e degna di nota. Capisci le ragioni del valore dell’opera, ma l’opera stessa ti fa schifo…
Quindi direi 5 stelle all’idea e -1 stella alla godibilità. Media 2 stelle. Che forse per me son sempre tante…
Un sovrano, Padre Ubu, cinico, ipocrita, meschino, vile, passa il suo tempo ad arraffare titoli e tesori, imprigiona nobili, giudici e finanzieri nei sotterranei perché vuole amministrare il paese facendo i suoi comodi. È caratterizzato da una assoluta mancanza di ideali e dalla concentrazione sul suo interesse personale. È veloce ad adattarsi a tutte le situazioni e a sfruttarle in funzione della sua convenienza. L’unica sua morale è quella di fare ciò che gli torna utile.
È sorprendente come il testo sia rimasto attuale, nonostante siano passati più di cento anni; forse è la dimostrazione che le bassezze umane rimangono sempre le stesse.
A volte ci sono libri che hanno un elevato valore per il significato intrinseco, in questo caso la denuncia del potere e delle sue bassezze. Il loro valore sta nell’idea, non nelle singole frasi contenute in esso. Ubu Re per me è questo, solo questo. Senza la morale e la spiegazione purtroppo non rimane molto. È un libro grottesco, volgare (merda è ripetuto in continuazione), paradossale, che parla di personaggi improbabili. Un libro che non mi ha strappato nemmeno un sorriso (meno male che dicevano fosse comico) e che mi ha annoiato a morte.
E' come guardare un'opera contemporanea con a fianco qualcuno che ti spiega le ragioni per cui è importante e degna di nota. Capisci le ragioni del valore dell’opera, ma l’opera stessa ti fa schifo…
Quindi direi 5 stelle all’idea e -1 stella alla godibilità. Media 2 stelle. Che forse per me son sempre tante…
August 7, 2021
هر چی تعریف خوب درمورد این نمایشنامه شنیده بودم؛ درست بود. به راستی که "ژاری" از بنیانگذاران "تئاتر ابزورد" هستش.
تا قبل از خواندن این نمایشنامه ، هارپاگون در نمایشنامه خسیس نوشته مولیر برای من همه منفورترین کاراکتر بود. ولی "شاه اوبو" در رذالت آنقدر پیش می رود که آدم متاسف می شود.
سرانجام کارش در پایان نمایشنامه هم طعنه جالبی از سوی ژاری به همه آدم ها هستش. 👌👌👌👌
تا قبل از خواندن این نمایشنامه ، هارپاگون در نمایشنامه خسیس نوشته مولیر برای من همه منفورترین کاراکتر بود. ولی "شاه اوبو" در رذالت آنقدر پیش می رود که آدم متاسف می شود.
سرانجام کارش در پایان نمایشنامه هم طعنه جالبی از سوی ژاری به همه آدم ها هستش. 👌👌👌👌
May 18, 2009
"Jarry's teaching could be summarised thus: every man is capable of showing his contempt for the stupidity and cruelty of the universe by making his own life a poem of incoherance and absurdity."
His last request was for a toothpick.
His last request was for a toothpick.
May 8, 2016
absürd ve saçmanın başlangıcı bir yazarın tüm uğraşının başı
May 11, 2019
یه پارودی از مکبث محسوب می‌شه... نسبت به سال اجرا شدنش که ۱۸۹۶ بوده یه نمایشنامه‌ی آوانگارد محسوب می‌شده و مؤلفه‌های داداییسم و سوررئالیسم رو که بعد از جنگ جهانی اول همه‌گیر می‌شه رو در خودش داره و رو خود جلد هم زده اولین نمایشنامه‌ی ابزورد جهان! و ابزورد هم تا بعد از جنگ دوم جهانی به وجود نمیاد. یه جورایی «تریسترام شندی» ادبیات نمایشیه.
به شدت من رو یاد فیلم‌هایی مثل دیگتاتور یا نمایشنامه‌ی امپراتور جونز یوجین اونیل یا حتی «دموکراسی یا دموقراضه» می‌نداخت. تجربه‌ی باحالیه خوندنش.
به شدت من رو یاد فیلم‌هایی مثل دیگتاتور یا نمایشنامه‌ی امپراتور جونز یوجین اونیل یا حتی «دموکراسی یا دموقراضه» می‌نداخت. تجربه‌ی باحالیه خوندنش.
December 20, 2020
König Ubu, Schoisse nochmal! Was auf den ersten Blick ein plumpes Drama in 5. Akten ist, entpuppt sich beim lesen als geniales Meisterwerk. Hinter den plumpen Beleidigungen steckt eine Geschichte, die wohl zu jeder Zeit ihre Aktualität hat und die Gesellschaft auf gewisse Weise widerspiegelt.
November 4, 2014
سوریالیسم، بزرگترین کشف هنری درقرن بیستم ،در همان سالهای نخست قرن متولد گشت ولی سوریالیسم به رهبری اندره برتون خود وامدار افراد دیگری بود.یکی از افراد مهم که برتون ،پیامبر سوریالیست ها از او یاد میکند ،الفرد ژاری نویسنده و نمایشنامه نویس و دانشمند و نظریه پرداز فرانسوی خالق تفکر پاتا فیزیک است.الفرد ژاری به تنهایی با نوشتن تنها سه نمایشنامه ،دو رمان و چند مقاله به تنهایی راهگشای سه جنبش بزرگ قرن بیستم ،داداییسم ،فوتوریسم و سوریالیسم و همچنین ابزوردیسم نیمه قرن بیستم است.و شاه اوبو شاهکار او.
شاه اوبو روایتی مغشوش و بی در ًپیکر و در حقیقت روی کردی پاتا فیزیکی به داستان مکبث شکسپیر است .اوبو مردی تنبل و طماع و ترسو با وسوسه زن مجنونش بدون هیچ دلیلی پادشاه لهستان را میکشد و چنان خون به پا میکندو قساوت به خرج میدهد که سر اخر خود توسط پسر پادشاه معدوم لهستان خلع میشود،اما نکته اصلی در نمایش ژاری روند کاملا بدون منطق ،جملات بی معنا و بدون ساختار،کلمات بی معنی و بدون ارتباط باهم در جای جای اثرو کاملا پاتا فیزیکی بودن اثر است(به طور مثال در نظریه پاتا فیزیک احتمال اینکه هزار بار یک سکه را به پایین پرتاب کنیم و همیشه در نقطه مشابهی بیافتد ،یک به معنای قطعی بودن است .ومثلا در قوانین پاتا فیزیک سیب معروف نیوتن نیست که به زمین سقوط و برخورد میکند این زمین است که صعود کرده وبه سیب برخورد میکند)
فضای کثیف و هرزه،جملات شلخته و قساوت بیش از اندازه این اثر انچنان است که ژاری به غیر از چند نوبت همواره این اثر را به شکل نمایش عروسکی خیمه شب بازی بر صحنه برد.کارکرد صحنه کاملا پارودیک است و داستان انچنان در عدم انسجام که خود منجر به نظمی مغشوش میشود.از طرفداران ژاری که شیفته وی بودند میتوان از همه رهبران داداییسم و سوریالیسم(از جمله اندره برتون،رمون کنو،ماکس اوب،مارسل دوشان) و ابزوردیست ها(بکت، یونسکو ژان ژنه،ارابال) و در متاخرین بودیار، که خود را رسما یک پاتافیزیست مینامید ًنام برد،رمون کنو ،مرد ۱۵۰سانتی متری که در خانه ای با ۱۶۰سانتیمتر ارتفاع سقف زندگی میکرد(مهمان انش مجبور بودند برروی چهار دست و پا در خانه اش راه بروند عمر چندانی نکرد در ۲۶سالگی بر اثر بیماری سل ،استنشاق دائمی گاز اتر وهمچنین افراط در نوشیدن عرق افسنطین در گذشت.اخرین تقاضای او در برابر کشیش اقرارنیوش در بستر مرک یک بسته خمیر دندان بود.وقتی خمیر دندان را به دستش دادند انچنان خوشحال بود گویی تمام دنیا را به دستش داده اند. با چهره ای خشنود و سرشار از رضایت در چشمانش در گذشت.پس از مرگ او پیکاسو تمامی اموالش را خرید و به انتشار انها همت گذاشتند و حتی مجموعه ای از نقاشیهایش را تحت تاثیر طرحهای ژاری کشید.و در ۱۹۴۸رشته پاتا فیزیک در ۷دانشگاه دنیا به عنوان رشته تحصیلی معرفی گشت.
بخشهایی از کتاب :
ابو :هان!کوتیس!گوشتان چطور است؟
کوتیس :به همان خوبی که باید باشد اقا و وقتی همه چیز بد است میتوان انتظار داشت.در نتیجه سرب داخل ان دارد به طرف زمین میکشدش ،چون قادر نبودم گلوله را از تنم بیرون بیاورم.اما رنسکی یک گلوله اصابت کرد به سرش...
ابو :درست همان طور که خشخاش و قاصدک ،که با داس بیرحم دروگر بیرحم ،که بیرحمانه مردم رحیم را در اوج جوانی درو میکنند،خب رنسکی بیچاره نقش رحیم خشخاش را بازی کرده.
ماما اوبو:همسر شما هرگز به شما بی وفایی نکرده .
بابا اوبو :فقط به خاطر اینکه عجوزه پیر چنان زشت است که هیچ مردی که عقلش سرپا باشد به او فرصت بی وفایی نمیدهد.او یک همیشه مست است!
ماما اوبو :او مشروب نمیخورد.
بابا اوبو:بله از وقتی در سرداب را قفل کردم.قبل ان ساعت هفت صبح مست بود و با عطر براندی(نوعی مشروب)خودش را معطر میکرد.حالا که میتواند با گل افتاب پرست خودش را معطر کند .خیلی بو گندو میشود.ولی حالا فقط من هستم که میتوانم مست بشوم.او گوشی دارد برای صحبت کردن و من دهانی دارم برای گوش کردن.
ماما اوبو:همه این ها دروغ است.همسر تو یک قدیسه است و تو یک هیولای بزرگی.
بابا اوبو:همه اینها واقعیت دارد .همسر من یک هرزه احمق است و تو یک کودن بزرگی.
شاه اوبو روایتی مغشوش و بی در ًپیکر و در حقیقت روی کردی پاتا فیزیکی به داستان مکبث شکسپیر است .اوبو مردی تنبل و طماع و ترسو با وسوسه زن مجنونش بدون هیچ دلیلی پادشاه لهستان را میکشد و چنان خون به پا میکندو قساوت به خرج میدهد که سر اخر خود توسط پسر پادشاه معدوم لهستان خلع میشود،اما نکته اصلی در نمایش ژاری روند کاملا بدون منطق ،جملات بی معنا و بدون ساختار،کلمات بی معنی و بدون ارتباط باهم در جای جای اثرو کاملا پاتا فیزیکی بودن اثر است(به طور مثال در نظریه پاتا فیزیک احتمال اینکه هزار بار یک سکه را به پایین پرتاب کنیم و همیشه در نقطه مشابهی بیافتد ،یک به معنای قطعی بودن است .ومثلا در قوانین پاتا فیزیک سیب معروف نیوتن نیست که به زمین سقوط و برخورد میکند این زمین است که صعود کرده وبه سیب برخورد میکند)
فضای کثیف و هرزه،جملات شلخته و قساوت بیش از اندازه این اثر انچنان است که ژاری به غیر از چند نوبت همواره این اثر را به شکل نمایش عروسکی خیمه شب بازی بر صحنه برد.کارکرد صحنه کاملا پارودیک است و داستان انچنان در عدم انسجام که خود منجر به نظمی مغشوش میشود.از طرفداران ژاری که شیفته وی بودند میتوان از همه رهبران داداییسم و سوریالیسم(از جمله اندره برتون،رمون کنو،ماکس اوب،مارسل دوشان) و ابزوردیست ها(بکت، یونسکو ژان ژنه،ارابال) و در متاخرین بودیار، که خود را رسما یک پاتافیزیست مینامید ًنام برد،رمون کنو ،مرد ۱۵۰سانتی متری که در خانه ای با ۱۶۰سانتیمتر ارتفاع سقف زندگی میکرد(مهمان انش مجبور بودند برروی چهار دست و پا در خانه اش راه بروند عمر چندانی نکرد در ۲۶سالگی بر اثر بیماری سل ،استنشاق دائمی گاز اتر وهمچنین افراط در نوشیدن عرق افسنطین در گذشت.اخرین تقاضای او در برابر کشیش اقرارنیوش در بستر مرک یک بسته خمیر دندان بود.وقتی خمیر دندان را به دستش دادند انچنان خوشحال بود گویی تمام دنیا را به دستش داده اند. با چهره ای خشنود و سرشار از رضایت در چشمانش در گذشت.پس از مرگ او پیکاسو تمامی اموالش را خرید و به انتشار انها همت گذاشتند و حتی مجموعه ای از نقاشیهایش را تحت تاثیر طرحهای ژاری کشید.و در ۱۹۴۸رشته پاتا فیزیک در ۷دانشگاه دنیا به عنوان رشته تحصیلی معرفی گشت.
بخشهایی از کتاب :
ابو :هان!کوتیس!گوشتان چطور است؟
کوتیس :به همان خوبی که باید باشد اقا و وقتی همه چیز بد است میتوان انتظار داشت.در نتیجه سرب داخل ان دارد به طرف زمین میکشدش ،چون قادر نبودم گلوله را از تنم بیرون بیاورم.اما رنسکی یک گلوله اصابت کرد به سرش...
ابو :درست همان طور که خشخاش و قاصدک ،که با داس بیرحم دروگر بیرحم ،که بیرحمانه مردم رحیم را در اوج جوانی درو میکنند،خب رنسکی بیچاره نقش رحیم خشخاش را بازی کرده.
ماما اوبو:همسر شما هرگز به شما بی وفایی نکرده .
بابا اوبو :فقط به خاطر اینکه عجوزه پیر چنان زشت است که هیچ مردی که عقلش سرپا باشد به او فرصت بی وفایی نمیدهد.او یک همیشه مست است!
ماما اوبو :او مشروب نمیخورد.
بابا اوبو:بله از وقتی در سرداب را قفل کردم.قبل ان ساعت هفت صبح مست بود و با عطر براندی(نوعی مشروب)خودش را معطر میکرد.حالا که میتواند با گل افتاب پرست خودش را معطر کند .خیلی بو گندو میشود.ولی حالا فقط من هستم که میتوانم مست بشوم.او گوشی دارد برای صحبت کردن و من دهانی دارم برای گوش کردن.
ماما اوبو:همه این ها دروغ است.همسر تو یک قدیسه است و تو یک هیولای بزرگی.
بابا اوبو:همه اینها واقعیت دارد .همسر من یک هرزه احمق است و تو یک کودن بزرگی.
September 22, 2016
This was so... ridiculous! Or it's maybe that I just don't understand surrealistic literature, but you know what, I don't care one bit about it.
It was very easy to read, though.
(
It was very easy to read, though.
(
August 1, 2016
There's nothing quite like laughing at something and then thinking deeply about it. Alfred Jarry makes you do this a lot in Ubu Roi. It's a brilliant satire on power playing in politics.
April 10, 2017
Jarry's perverse creation, "Ubu Roi", is now running the United States. Thus Jarry takes his place as the artist-prophet.
November 23, 2022
căcart
August 6, 2009
Merdre.
Ubu, monument de la dramaturgie française, s'ouvre sur ce juron étonnant qui trouve ses origines dans l'esprit moqueur d'un lycéen rennais.
Jarry n'a en effet que quinze ans lorsqu'il compose, dans la veine des gestes médiévales, cette pièce aux accents de grosse farce.
Ubu, héros de troisième ordre qui synthétise à lui seul tous les travers humains possibles, devient roi de Pologne par un régicide grotesque.
Son règne, sa déchéance et les savoureux dialogues qu'il échange avec la mère Ubu, manière de Lady Macbeth, la dimension tragique en moins, constituent les cinq actes de cette pièce conçue à l'origine comme un spectacle de marionnettes.
Ubu roi, satire universelle de la stupidité et de la vulgarité, est peuplé de personnages types.
Malgré son trait exagérément appuyé qui donne au tout l'aspect d'une blague de potache, cette pièce constitue une véritable aventure créatrice pour son jeune auteur, désormais identifié à son personnage légendaire.
Première d'une série de pièces et de textes mettant en scène le Père Ubu, cette facétie, réappropriation de grands textes et invention d'un langage propre, suscita un tollé lors de sa première représentation en 1896.
Ubu, monument de la dramaturgie française, s'ouvre sur ce juron étonnant qui trouve ses origines dans l'esprit moqueur d'un lycéen rennais.
Jarry n'a en effet que quinze ans lorsqu'il compose, dans la veine des gestes médiévales, cette pièce aux accents de grosse farce.
Ubu, héros de troisième ordre qui synthétise à lui seul tous les travers humains possibles, devient roi de Pologne par un régicide grotesque.
Son règne, sa déchéance et les savoureux dialogues qu'il échange avec la mère Ubu, manière de Lady Macbeth, la dimension tragique en moins, constituent les cinq actes de cette pièce conçue à l'origine comme un spectacle de marionnettes.
Ubu roi, satire universelle de la stupidité et de la vulgarité, est peuplé de personnages types.
Malgré son trait exagérément appuyé qui donne au tout l'aspect d'une blague de potache, cette pièce constitue une véritable aventure créatrice pour son jeune auteur, désormais identifié à son personnage légendaire.
Première d'une série de pièces et de textes mettant en scène le Père Ubu, cette facétie, réappropriation de grands textes et invention d'un langage propre, suscita un tollé lors de sa première représentation en 1896.
August 15, 2015
This play is funny and absurd ~ as it's meant to be for an absurdist drama! The settings move about quickly, the action is fast paced and predictable, the characters are gluttonous and disgusting.
I have no idea how I feel about this kind of drama yet. The production I watched on youtube played on the filthy language and actions of Mama and Papa Ubu. It's cringe worthy, awkward but a real development in theatre at the time and I think when I've studied this play (as with most of the texts we study at university) the star rating will rise with understanding.
But for now it gets 3!
I have no idea how I feel about this kind of drama yet. The production I watched on youtube played on the filthy language and actions of Mama and Papa Ubu. It's cringe worthy, awkward but a real development in theatre at the time and I think when I've studied this play (as with most of the texts we study at university) the star rating will rise with understanding.
But for now it gets 3!
November 26, 2021
Alfred Jarry savo laiku ypatingo pripažinimo nesulaukė. Nors jo pjesė Karalius Juoba ir buvo pastatyta 1896 m., ji parodyta tik du kartus, ir po audringų publikos reakcijų nuspręsta spektaklių nebetęsti. Bet dabar pripažįstama, kad Karalius Juoba padėjo pagrindus absurdo teatrui, o pastarasis tapo viena vyraujančių srovių XX a.
Aišku, lietuviškai parašytoje apžvalgoje svarbu paminėti, kad dalis pjesės veiksmo vyksta Lietuvoje. Kūrinį į lietuvių kalbą išvertęs T. Venclova sako, kad lietuviškosios scenos yra pačios absurdiškiausios. Tiesa, lietuvybės jose daug nerasime, išskyrus lietuviškąjį lokį (paskutinis lokys Lietuvoje nušautas 1883 m., tad esminio faktinio prieštaravimo tame nėra). Bet teisybės dėlei reikia pasakyti, kad ir lenkiškumo lenkiškose scenose nėra, nors Lenkijoje vyksta didžioji dalis veiksmo.
Klausiau šios pjesės audioversijos originalo kalba ir galiu pasakyti, kad toks pjesių vartojimas man labiau patinka nei tekso skaitymas. Tarsi audiospektaklis, netgi su puikiai tinkančiu muzikiniu garso takeliu. Prieš tai labai maloniai suklausiau Becketto Belaukiant Godo.
Nors šiais postmoderno laikais įžūlumu pjesė jau ir nebestebina, bet kažkaip kvailo, godaus ir žiuraus karaliaus paveikslas visiškai neatrodo pasenęs, o netgi yra labai kažkur šalia tūnantis. 4*.
Aišku, lietuviškai parašytoje apžvalgoje svarbu paminėti, kad dalis pjesės veiksmo vyksta Lietuvoje. Kūrinį į lietuvių kalbą išvertęs T. Venclova sako, kad lietuviškosios scenos yra pačios absurdiškiausios. Tiesa, lietuvybės jose daug nerasime, išskyrus lietuviškąjį lokį (paskutinis lokys Lietuvoje nušautas 1883 m., tad esminio faktinio prieštaravimo tame nėra). Bet teisybės dėlei reikia pasakyti, kad ir lenkiškumo lenkiškose scenose nėra, nors Lenkijoje vyksta didžioji dalis veiksmo.
Klausiau šios pjesės audioversijos originalo kalba ir galiu pasakyti, kad toks pjesių vartojimas man labiau patinka nei tekso skaitymas. Tarsi audiospektaklis, netgi su puikiai tinkančiu muzikiniu garso takeliu. Prieš tai labai maloniai suklausiau Becketto Belaukiant Godo.
Nors šiais postmoderno laikais įžūlumu pjesė jau ir nebestebina, bet kažkaip kvailo, godaus ir žiuraus karaliaus paveikslas visiškai neatrodo pasenęs, o netgi yra labai kažkur šalia tūnantis. 4*.
February 7, 2024
"Merdre!"
This was maybe the weirdest play that i've read yet. Excited to see what the others in my class think!
This was maybe the weirdest play that i've read yet. Excited to see what the others in my class think!
Read
December 31, 2021Me falta mucho contexto de obras de teatro decimonónicas (sobre todo francesas), de modo que no puedo comprender el cambio tan absolutamente revolucionario, radical e iconoclasta que representa esta obra. Debe serlo, porque se cuenta que durante su estreno estalló una pelea a puñetazo limpio en el patio de butacas entre los que abrazaban la novedad de una obra así y los espectadores más conservadores. La obra es precursora del teatro del absurdo, lo cual queda patente en el hecho de que esté ambientada en la Polonia del siglo XI y sin embargo haya personajes que mueren de un tiro de pistola o por el impacto con un puño americano explosivo, por ejemplo.
El tono de la obra me recuerda a Terry Prattchett, su humor y la forma de usarlo es bastante parecido. De hecho, en cierta manera también me recuerda a Mortadelo y Filemón, tanto por las situaciones como por los insultos que se dedican.
Con todo, esa falta de contexto literario ha jugado un papel fundamental en mi disfrute de la obra, y he de decir que como tal no me ha gustado mucho. También tiene que ver que es la segunda parodia de Macbeth que me leo este año (la primera fue Brujerías) y sin embargo sigo sin haber leído Macbeth... Tal vez esperaba una obra más profunda acerca de la oscuridad que rodea al poder político, y no unos personajes tan ambiciosos y cobardes, tan exageradamente paródicos.
El tono de la obra me recuerda a Terry Prattchett, su humor y la forma de usarlo es bastante parecido. De hecho, en cierta manera también me recuerda a Mortadelo y Filemón, tanto por las situaciones como por los insultos que se dedican.
Con todo, esa falta de contexto literario ha jugado un papel fundamental en mi disfrute de la obra, y he de decir que como tal no me ha gustado mucho. También tiene que ver que es la segunda parodia de Macbeth que me leo este año (la primera fue Brujerías) y sin embargo sigo sin haber leído Macbeth... Tal vez esperaba una obra más profunda acerca de la oscuridad que rodea al poder político, y no unos personajes tan ambiciosos y cobardes, tan exageradamente paródicos.
September 25, 2022
What's unique and interesting about Ubu Roi is that it is one of those plays that secured its fame because there were riots (later named the Ubu Riots) at its premier. Of course, for modern theatre goers, violence, sexual activity, and swearing are all common place, so I think Ubu Roi is not as shocking today as it certainly would have been when it was first performed and confronted an audience whose sensibilities were conditioned by a Symbolist aesthetic.
It seems like Jarry's goal was to stage a grotesque simply for the sake of staging a grotesque. My sense is that generally a grotesque figure shows up in a play/novel/poem/whatever incidentally, it functions as part of the plot or serves some kind of purpose, but what Jarry does that seems different is he makes this grotesque figure an end in and of itself. Papa Ubu is a figure of consumption, greed, and corporeality. The vast majority of his dialogue centers around eating, shitting, violence, and making money. He loves feasting but hates paying for it, he kills absurd amounts of people for little or no reason but he is cowardly, and he brags of great deeds he's never done. Ubu is the corrupted opposite of the Symbolist fantasy--the Hyde to Symbolism's Jeckyll.
https://youtu.be/95-b4rEwVnw
It seems like Jarry's goal was to stage a grotesque simply for the sake of staging a grotesque. My sense is that generally a grotesque figure shows up in a play/novel/poem/whatever incidentally, it functions as part of the plot or serves some kind of purpose, but what Jarry does that seems different is he makes this grotesque figure an end in and of itself. Papa Ubu is a figure of consumption, greed, and corporeality. The vast majority of his dialogue centers around eating, shitting, violence, and making money. He loves feasting but hates paying for it, he kills absurd amounts of people for little or no reason but he is cowardly, and he brags of great deeds he's never done. Ubu is the corrupted opposite of the Symbolist fantasy--the Hyde to Symbolism's Jeckyll.
https://youtu.be/95-b4rEwVnw
June 9, 2010
The first word of this play is a thinly disguised vulgarity (which sparked a riot when the play was first staged in 1896), the treatment of humanity is degrading, and the plot is a low-brow farce on great literature (most obviously, Macbeth). One may well ask whether the thing merits any consideration at all. I think there's a thin line separating the slapstick from the profound, and depending on how it's staged this play could probably be either. Pere Ubu has all the fatal flaws of all the characters in the familiar Great Works. He doesn't develop as a character. And yet he survives! Ultimately, because he's such a grotesque caricature of a leader or hero, I think he raises questions about the kind of figure that does presume to expect our allegiance.
Read
February 17, 2021If John Waters-- not the JW of Hairspray or Cry Baby, but the down and dirty creator of Pink Flamingoes-- did an interpretation mash up of Macbeth and Julius Caesar... You might get something approaching this play. I had a different translation, one that the translator, David Copelin, called the only one "with balls."
Well, sheeyit! Funny, disturbing, gross... And the exploration of corruption, tyranny, and greed of man still very relevant, of course.
Well, sheeyit! Funny, disturbing, gross... And the exploration of corruption, tyranny, and greed of man still very relevant, of course.
November 13, 2014
Ubu roi est le grand classique du mouvement Dadaist en litterature. Je ne suis pas sur qu'il existe d'autres livres dans le genre mais peu importe un classique c'est un classique.
Ubu roi est un excellent choix pour un professeur qui donne un cours de litterature francaise aux Anglophones. Apres avoir lutte avec Racine et Corneille, c'est toujours un plaisir de lire cet ouvrage qui est facile a lire et bourré de blagues cacaistes.
Ubu roi est un excellent choix pour un professeur qui donne un cours de litterature francaise aux Anglophones. Apres avoir lutte avec Racine et Corneille, c'est toujours un plaisir de lire cet ouvrage qui est facile a lire et bourré de blagues cacaistes.
September 24, 2016
Absurd, childish, a catalyst for those movements which would embrace childish absurdity. It is not so much a work of literature as it is a subversion of everything previously revered in literature -- and for this reason, 'Ubu Roi' should be read. Its primary shortcomings are brevity and shallowness, which seem to be the result of the work's adolescent composition (it was originally penned during his childhood) and the obtuseness necessitated by its theatrical performance.
September 14, 2015
I have no idea what that was...
I can see how it might be seen as clever and linking to absurd art movements at the time but it is not an enjoyable read... MEH
I can see how it might be seen as clever and linking to absurd art movements at the time but it is not an enjoyable read... MEH
Displaying 1 - 30 of 376 reviews