°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ's Reviews > Το δικό σου πρόσωπο θα είναι το τελευταίο

Εύκολο σαν αυτοκτονία. Απρόσμενο σαν την ζωή. Ακατάλυτο σαν τον θάνατο. Ανεξερεύνητα πολύπλοκο και υποκειμενικά κατανοητό σαν την ανθρώπινη υπόσταση.

«Αυτή η γαμημένη απόσταση». Μετρήσιμη και αμέτρητη πάνω σε μια μνήμη που δεν έμαθε να ποτέ να φωτίζει τον δρόμο που οδηγεί απο το όνειρο στον εφιάλτη.
«Αυτή η γαμημένη υδρόγειος δεν λειτουργεί»
.
Δεν είναι αυτόφωτη απο χαρά ή απελπισία και χρειάζεται μεγατόνους αντοχής, προσπάθειας και πόνου για να φωταγωγηθεί.
Μα και πάλι, κάτι θα λείπει. Μια υδρόγειος φωταγωγημένη απο ανθρώπινες οδύνες, θλίψεις, δάκρυα και γεωγραφικές συντεταγμένες που οριοθετούνται με αίμα είναι πάντα σκοτεινή σαν άβυσσος.
Είναι πάντα μια γαμημένη, χαλασμένη υδρόγειος, με καμμένες τις ηλεκτρικές και τις ανθρώπινες αντιστάσεις.
Με αντιστάσεις ματαίωσης, συντριβής, σφαγής, απελπισίας και απόγνωσης μέσα στους λαμπτήρες
που βιδώνουν πάνω στην Ιστορία και βαθιά,αιματηρά, ενδοφλέβια ή υποδόρια, στην ατομική μνήμη και στο συλλογικό νεκροταφείο της χρονολογικής εκταφής.

Αληθινά, πρόκειται για έναν αφηγηματικό οίστρο, μια πονεμένη ηδονή αναδρομικής μνήμης, πάνω σε ένα αρχικά αταίριαστο μωσαϊκό.
Ένα έργο τέχνης πολυσήμαντων λέξεων που δημιουργούνται απο προσωπογραφίες, μουσικές συνθέσεις, ζωγραφικούς καμβάδες και ένα παιχνίδι γρίφων με κλειδιά τα παραθεμένα συμβάντα των γεγονότων που σημάδεψαν τις ζωές των ηρώων μας.

Ο Ρικάρντο Πέντρο μπορεί να αποπλανήσει και να βιάσει με τον πιο γλυκό έρωτα πίκρας και λησμονιάς όλους τους στοχασμούς της τέχνης και τις αναλλοίωτες πτυχές της πραγματικής ιστορίας ενός λαού.

Παίζει θίγοντας πολιτικά και κοινωνικά καθεστώτα ανθρωπιάς, για να περισώσει περισσότερη μνήμη και να αποκαλύψει ο,τι κρύφτηκε εκούσια στην λησμονιά.

Μας μιλάει για την ιστορία της οικογένειας Μέντες, τουλάχιστον επιφανειακά έτσι φαίνεται.
Χρονολογικά οι δικτατορίες και οι επαναστάσεις δημιουργούν φρικιαστικές συγκυρίες όπου φασιστικά τραύματα αιμορραγούν και θεραπεύονται μόνο με την απαξίωση και τον θάνατο διάσπαρτων στον χρόνο και τον τόπο ηρώων.
Είναι αυτοί που συναντούν το πεπρωμένο τους σε μια λάθος στιγμούλα που διαρρηγνύει την ζωή τους και τον κοσμο τους με έναν ακόμη πόλεμο, σε έναν περιμετρικά και ανεπανόρθωτα κακό τόπο.
Σε σταυροδρόμια που αναμειγνύονται και διαστέλλονται οι μικρόκοσμοι της ζωής σε μια γαμημένη υδρόγειο που δεν λειτουργεί.
Αναδύεται τυχαία ίσως η νεότερη ιστορία της Πορτογαλίας.
Η μυθοπλασία του συγγραφέα ξεκινά απο ένα απομονωμένο χωριό, με όνομα κάποιου θηλαστικού,μέσα στην τρύπα απο όπου εκκενώνει περιττώματα πολέμου και ακαθαρσίες σφαγής απο τα σπλάχνα της ματαίωσης κάποιο πορτογαλικό ξέφωτο μνήμης.

Καθοριστικά πολύσημος ως έργο τέχνης και στοιχείο επίλυσης νευραλγικών γρίφων της ιστορίας μας είναι ο πίνακας του Μπρέγκελ, στο μουσείο της Βιέννης. Αναπαριστά εικαστικά και απατηλά τους καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν τα αινίγματα της ανθρώπινης φύσης όταν ζει, όταν πεθαίνει, όταν μεταστοιχειώνεται σε απτή και ασύλληπτη τέχνη.
Πιο συγκεκριμένα εντοπίζει την αυτοπροσωπογραφία μίας ανάπηρης γυναίκας η οποία ξεπηδάει απο τον πίνακα και αναγνωρίζει μέσα σε αυτόν την ύπαρξη της.

Ενα κάτοπτρο του Μπρέγκελ που οδηγεί επικίνδυνα πολλές ανθρώπινες φιγούρες σε αναγνώριση και εξορία απο τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ένα πρόσωπο ανάμεσα σε καθημερινά σκονισμένα αντικείμενα που οι φωτοσκιάσεις τα μετατρέπουν σε εύφλεκτα υλικά, απο αυτά που κατακαίνε το μυαλό και πυρπολούν ψυχές για να ζωντανέψουν στην μνήμη ή για να χαθούν στην απειλή.
Όλα τα μυστικά που αφήνουν έκθαμβο και αποστομωτικά παράλυτο τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου φανερώνονται μόνο μέσα απο τους κινδύνους της τέχνης.
Ζωγραφική, μουσική, λεξιπλαστικό άρωμα απο σελίδες γεμάτες άχρωμο μελάνι, αποτελούν ειδικά και επίφοβα κάτοπτρα απατηλών και άκρως μολυσματικών ταυτίσεων με ανεξέλεγκτα συμπεράσματα και αμφίρροπα αποτελέσματα.

Οι λεπτομέρειες και οι παγίδες είναι τα πιο ευχάριστα εργαλεία του συγγραφέα ο οποίος μέσα απο μια ανάπηρη γυναίκα που σχεδον ανεπαίσθητα αναπαριστάται σε έναν θεόρατο πίνακα ζωγραφικής,
ή μια συγκεκριμένη σονάτα απο μία επική μουσική σύνθεση σκορπάει τα σπασμένα κομμάτια απο τους καθρέφτες της τέχνης και ματώνει κάθε προσμονή ανύψωσης προς τον εαυτό μας.
Αντίθετα με το βακτήριο της λεπτομέρειας στην αριστουργηματική ερμηνεία, κάθε μορφής τέχνης μας μεταδίδει την αρρώστεια της προσμονής για τον πολυπρισματικό εαυτό μας όταν παραμορφωμένος πια συμμετέχει στην απειλή του χαμού.

Η λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις του βιβλίου και γίνεται μια υπέροχη σύζευξη με την μυθοπλασία και την καταλυτική, επισφαλή και ηδονική επίδραση που φέρνουν τα σπουδαία έργα τέχνης σε κάθε ευάλωτη ύπαρξη που αναζητά παρηγοριά, ταύτιση, καθησυχαστική σιγουριά και δεος.
Την ίδια στιγμή πολλές και διάφορες παρενέργειες, συσπάσεις, σπασμοί και πλανερές όψεις εφορμούν στους αδαείς μέσα απο τα κάτοπτρα της τέχνης που γεννάει ζωή και ανασταίνει τον θάνατο της ψυχής.
Που φωτίζεται απο ατομικά αισθήματα οικειότητας και αναγνώρισης προσωπικών χαρακτηριστικών,
μοναδικών μα και άπειρων, ομοίων αντήχησεων που εμφανίζονται πίσω μας στους καθρέφτες της ύπαρξης μας και βουλιάζουν την ευαισθησία του καλλιτέχνη ή του απλού θαυμαστή στα έγκατα των πολλαπλών τους εαυτών.

Είδωλα στο διηνεκές, πένθος, αυτοκτονίες, τέχνη, αγάπη, μίσος, τέχνη, άρνηση, απάθεια, τέχνη, ρεαλιστικά πλάνα, στιγμιότυπα με χρώμα και μελωδίες μεθεξης, τέχνη, γράμματα, περάσματα, ιστορίες απο όλον τον κόσμο κεντημένες με απόλυτη πραγματικότητα και αβέβαιη ψευτιά, τέχνη, όλο το βιβλιο μια αλληγορία, το δικό σου πρόσωπο θα ειναι το τελευταίο, τέχνη, πίνακας του Μπρέγκελ, λογοτεχνικό αραβούργημα του Ρικάρντο Πέντρο, τέχνη, στο πρόσωπο αυτό που όποιος το αντίκρισε αυτοκτόνησε.

Μυστικά, μυστηριακά, μαγικά οι λέξεις υφαίνουν το βιβλιο αυτό, τέχνη, που μας αποκρύπτει την αδήριτη ανάγκη της να ξεγελάσει, που μας φανερώνει τρανές, υπόκωφες, έντεχνες δονήσεις σε μια καρδιά που αρνείται να σταματήσει.

Ο Μπετόβεν «έζεχνε αρρωστίλα». «Άντε γαμήσου Βόλφγκανγκ. Ο Ντουάρτε, δόξα τω Θεώ, σταμάτησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή: όταν ήταν έτοιμος να γίνει ίδιος με τη μουσική που έπαιζε. Όταν ήταν έτοιμος για όλα. Ακόμη και να ακρωτηριαστεί. Να σε τι κατάσταση βρισκόταν όταν εγκατέλειψε τον Μότσαρτ. Τον Μπετόβεν. Τον Μπαχ».

Ατόφιο μίσος προς την τέχνη λίγο πριν ταυτιστούν λίγο πριν τον ενδόμυχο αντικατοπτρισμό που επιφέρει ανάγκες ακρωτηριασμού, πτώσεις, θάνατο.

«Φανταστείτε πως η κοπέλα, αφού ανακάλυψε τον πίνακα του Μπρέγκελ, ακρωτηριάστηκε, έκοψε το πόδι της για να γίνει αδερφή ψυχή με την κοπέλα του πίνακα. Για να καταστεί, η ίδια, σύντροφος στη δυστυχία της εικονιζόμενης γυναίκας. Είναι τρομερό να διανοηθείτε κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;»

Όταν σε κάθε μορφή τέχνης ανακαλύψεις το ομοίωμα σου, τον εαυτό σου, και αποπειραθείς να ανυψωθείς στην εσχατιά της προσομοίωσης.

«Λες και, έχοντας πλήρη συνείδηση του επερχόμενου θανάτου, το βλέμμα της καλύφθηκε με ανείπωτη ευδαιμονία. Αγνοώ αν αυτό πρέπει να το αποδώσουμε σε μια πολύ καλή ή σε μια πολύ κακή ζωή. Αγνοώ επίσης αν επρόκειτο για βλέμμα ευγνωμοσύνης ή ανακούφισης».
😈✔️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.