Przejdź do zawartości

John Wesley Harding

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Wesley Harding
Wykonawca albumu studyjnego
Bob Dylan
Wydany

27 grudnia 1967

Nagrywany

17 października-29 listopada 1967

Gatunek

rock

Długość

38:24

Wydawnictwo

Columbia (USA), CBS (świat)[1]

Producent

Bob Johnston[1]

Oceny
Album po albumie
Bob Dylan’s Greatest Hits
(1967)
John Wesley Harding
(1967)
Nashville Skyline
(1969)

John Wesley Harding – ósmy studyjny album Boba Dylana wydany w 1967 roku. Na płycie znajduje się utwór „All Along the Watchtower”. zaliczany do jednej z najważniejszych kompozycji w historii rocka.

Historia i charakter albumu

[edytuj | edytuj kod]

John Wesley Harding był pierwszym albumem Dylana od czasu wypadku motocyklowego w lipcu 1966 r. Był prawdopodobnie najbardziej oczekiwanym albumem zarówno przez przemysł rozrywkowy jak i oczywiście przez fanów.

Monochromatyczną okładką album odstawał od barwnych i fantazyjnych okładek tego okresu. Zdjęcie z okładki ustylizowano na wczesne zdjęcia pionierów Dzikiego Zachodu lub jedną z licznych band rabusiów. Oprócz Dylana do zdjęcia pozował lokalny (z Woodstock) farmer-stolarz Charlie Joy oraz dwaj Baulowie ubrani w stroje ludu Baul z Bengalu w Indiach. Baulowie, znani ze swojej szczególnej kultury muzycznej, byli wówczas gośćmi Alberta Grossmana, menedżera Dylana i występowali w Nowym Jorku. Dylan odbył z nimi sesję nagraniową.

Materiał nagrany na albumie okazał się jednak jeszcze bardziej niepokojący niż prosta okładka. Od strony muzycznej prezentował niezwykle minimalistyczną, prostą muzykę nagraną w trio lub kwartecie, będącą pod dużym wpływem muzyki country. Utwory były krótkie, przeważnie poniżej 3 minut. Album prezentował się w klasycznej postaci; na każdej jego stronie znajdowało się 6 piosenek. Wszystkie piosenki (oprócz „The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest”) trzymały się ściśle trzyzwrotkowej struktury, tak jakby Dylan specjalnie się zmusił do zachowania maksymalnej prostoty, minimalizmu i odejścia jak najdalej się tylko da od psychodelii Blonde on Blonde.

Zmiany nastąpiły również w warstwie tekstowej. Okres powypadkowego odosobnienia Dylan spędził m.in. studiując Torę i Biblię. W efekcie tego powstał album, który łączył brzmienie wiejskiej Ameryki i jej mity z apokaliptycznymi, biblijnymi wizjami. Szeroka była tematyka utworów; apokaliptyczne wizje („All Along the Watchtower”), religijne alegorie („I Dreamed I Saw St. Augustine” i „The Wicked Messenger”), problemy osobiste („Dear Landlord”), niewiarygodne opowieści („The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest”), zabronione miłości („Down Along the Cove”) i diagnozy społeczne („Drifter’s Escape”).

Ze względu na biblijną podstawę tekstów John Wesley Harding jest uważany za pierwszy album rocka biblijnego[6].

Znaczenie tytułu

[edytuj | edytuj kod]

Dylan w swojej wypowiedzi o albumie[7] zaznaczył, że tytuł został wybrany właściwie przypadkowo: „Więc zorientowałem się, że najlepszą rzeczą do zrobienia byłoby wydanie go tak szybko jak to jest możliwe, nazwanie go „John Wesley Harding”. ponieważ to była jedna piosenka, o której miałem pojęcie, o czym ona jest i dlaczego w ogóle jest na albumie”.

Jednak pojawiły się interpretacje, które opierały się na tym, iż Dylan studiował Stary Testament i album miał zdecydowanie biblijny wydźwięk. Dlatego też inicjały tytułu JWH potraktowano jako część niewymawialnego imienia Boga JHWH (Jahweh). Ta interpretacja nawet uległa wzmocnieniu po wydaniu w 1983 r. piosenki „I and I”, która porusza ten temat.

Wpływy

[edytuj | edytuj kod]

Zmuszenie się Dylana do oszczędności w swoim stylu poetyckim (a także i muzycznym) zaowocowało znakomitymi tekstami, które otworzyły zupełnie nowe możliwości i dały podstawę poetycką nowej fali twórców, takich jak Joni Mitchell, Jackson Browne i Crosby, Stills, Nash and Young (i każdego z nich osobno). Nawet tak na wskroś psychodeliczna grupa jak Grateful Dead, wydała dwa właściwie akustyczne albumy Workingman’s Dead i American Beauty[8]. Album pośrednio mógł się także przyczynić do zmierzchu psychodelii, która nagle w 1968 r. stała się przedmiotem krytyki.

Album ten, mimo jego odstawania od ówczesnych standardów muzycznych, tekstowych i graficznych, szybko osiągnął drugą pozycję na liście najlepiej sprzedawanych albumów i dał Dylanowi kolejną 5 złotą płytę. I to pomimo tego, że nie był wspierany przez single.

W zestawieniu Top Ten Reviews album zajął miejsce 4 (na 224 albumy) za rok 1967, miejsce 19 (na 5308 albumów) za lata 60. XX wieku, i miejsce 148 (na 455,808 albumów) w ogóle.

W 2003 album został sklasyfikowany na 301. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone[9].

Sesja nagraniowa

[edytuj | edytuj kod]

Sesja ta uważana jest za jedną z najlepszych sesji nagraniowych Dylana. Trwała zaledwie trzy dni[10].

Sesja pierwsza
  • The Drifter’s Escape (5 prób)
  • I Dreamed I Saw St. Augustine (4 próby)
  • The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest
Sesja druga
  • All Along the Watchtower (2 wersje)
  • John Wesley Harding (2 wersje)
  • As I Went Out One Morning (5 prób)
  • I Pity the Poor Immigrant (10 prób)
  • I Am a Lonesome Hobo (5 prób)
Sesja trzecia
  • The Wicked Messenger
  • I'll Be Your Baby Tonight
  • Down Along the Cove
  • Dear Landlord

Nic nie wiadomo aby Dylan nagrał, czy też próbował na tych sesjach nagrać jakikolwiek inny utwór spoza tych, które ukazał się na albumie.

W broszurce do albumu Biograph znajduje się dłuższa wypowiedź Dylana o nagrywaniu tego albumu. Powiedział m.in.

Nagraliśmy ten album i nie widziałem, co z niego zrobić...(...) Więc zorientowałem się, że najlepszą rzeczą do zrobienia byłoby wydanie go tak szybko, jak to jest możliwe (...).

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]
1. John Wesley Harding 2:58
2. As I Went Out One Morning 2:49
3. I Dreamed I Saw St. Augustine 3:53
4. All Along the Watchtower 2:31
5. The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest 5:35
6. Drifter’s Escape 2:52
7. Dear Landlord 3:16
8. I Am a Lonesome Hobo 3:19
9. I Pity the Poor Immigrant 4:12
10. The Wicked Messenger 2:02
11. Down Along the Cove 2:23
12. I'll Be Your Baby Tonight 2:34
38:24

Muzycy

[edytuj | edytuj kod]

Opis płyty

[edytuj | edytuj kod]
  • Producent – Bob Johnston
  • Studio i miejsce nagrania – Columbia Music Row Studios, Nashville, stan Tennessee.
  • Data nagrania:
sesja pierwsza – od 17 do 18 października 1967
sesja druga – 6 listopada 1967
sesja trzecia – 21 listopada 1967
  • Inżynier – Charlie Bragg
  • Czas – 38:29 (zależnie od wersji)
  • Data wydania – 27 grudnia 1967
  • Firma nagraniowa – Columbia
  • Numer katalogowy – CL 2804 (winyl)
  • Wznowienie – CK 9604 (CD)

Listy przebojów

[edytuj | edytuj kod]
Rok Lista Pozycja
1967 Billboard USA. Albumy popowe 2
1967 Wielka Brytania. Albumy popowe 1

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Bob Dylan – John Wesley Harding. Discogs. [dostęp 2024-08-18]. (ang.).
  2. Album of the Year: Bob Dylan – John Wesley Harding. Album of the Year. [dostęp 2024-08-18]. (ang.).
  3. Stephen Thomas Erlewine: John Wesley Harding – Bob Dylan. AllMusic. [dostęp 2021-04-09]. (ang.).
  4. Bill Flanagan: Bob Dylan's discography: JOHN WESLEY HARDING. Entertainment Weekly. [dostęp 2024-08-18]. (ang.).
  5. (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 262. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
  6. Trager 2004 ↓, s. 308.
  7. Broszurka do albumu, str. 18 Biograph
  8. Trager 2004 ↓, s. 340.
  9. Rolling Stone (USA) Lists – The Rolling Stone Top 500 Albums. rocklistmusic.co.uk. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  10. Heylin 1995 ↓, s. 69.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Clinton Heylin: Bob Dylan. The Recording Sessions 1960–1994. Nowy Jork: St. Martin Press, 1995. ISBN 0-312-13439-8.
  • Oliver Trager: Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Nowy Jork: Billboard Books, 2004. ISBN 0-8230-7974-0.